وےکھاں جد مَےں کںدھاں تے کُجھ لٹکدیآں تسویراں نُوں
سوچاں کِس تھاں تُر جاںدے نے چھّڈ کے لوک سریراں نُوں
دِلبر دی گودی توں لگدا دُشمن بهُتی دُور نهیں
وےکھ لواں جد سُپنے وِچ مَےں جںڈ ’تے ٹںگے تیراں نُوں
اںتِم خت وِچ اےداں چِتری اُسنے اپنی مجبُوری
پَےر بنا کے اُهناں دے وِچ پايا هَے زںجیراں نُوں
کهِن—سُنن دی رُّت گُلابی چُّپ چُپیتے بیت گای
گُںگے بولے مَوسم وِچ کی کریاے هُن تدبیراں نُوں
مار کے مَےنُوں خُش هونا وی بس تےرا هَے بھرم جِها
جین مرن دا بھورا وی نا پَےںدا فرک فکیراں نُوں
پاک مُهّبت دی مںزِل ’تے پهُںچےگا اُه خاک بھلا
راه وِچ وےکھے جو تلیآں ’تے بنیآں چںد لکیراں نُوں
چّل ‘امر’ اےتھوں تُر چّلیاے اےتھے رهِنا مُشکِل هَے
اےس نگر دے وِچ تاں لوکی رهِںدے مار زمیراں نُوں
