ِاه جگ سّچے ساهِب دا دیبان هَے۔
کاِام داِام هُکم اَوهدا پھُرمان هَے۔
چّلن دھرم انےک پر اےک نِشان هَے۔
مانوتا هر مزهب دی پهِچان هَے۔
بولی, بھاشا سبھ دا گَورو مان هَے۔
وِدِآ هووے سںگ نا کبهُوں هان هَے۔
گُلشن دا هر پھُّل سُگںدھی هی جاندَے۔
پر کھُشبو دا وسل تاں وِرلا ماندَے۔
مهِک پھِزا تے پوناں نُوں جو چھاںندَے۔
ساهِب اُس تے آپ چںدوآ تاندَے۔
راتاں سُّچیآں دِن چانن چنان هَے۔
وِدِآ هووے سںگ نا کبهُوں هان هَے۔
وِدِآ مِّٹھی لوری دی آواز هَے۔
وِدِآ اُڈدے پںچھی دی پرواز هَے۔
سُر کیتا فنکار کِسے دا ساز هَے۔
دِل دھڑکن وِّچ چھُپِآ رّب دا راز هَے۔
ِالم هُنر دی دَولت سُّکھ دی کھان هَے۔
وِدِآ هووے سںگ نا کبهُوں هان هَے۔
وِدِآ وِچاری تاں پراُپکاری هَے۔
وِدِآ چُنّی اّکھراں نال شِںگاری هَے۔
اّکھر اّکھر شبد شبد گُنکاری هَے۔
شبد, سُرت لِو لاگے دھُنی پِآری هَے۔
پڑےھ سُنے جو گاوَے سو پروان هَے۔
وِدِآ هووے سںگ نا کبهُوں هان هَے۔
هر جلوے وِّچ وسدا جلوا ماهی دا۔
لهِر لهِر وِّچ نگما بےپرواهی دا۔
مارگ کھںڈےدھار سںت سِپاهی دا۔
پڑھِآں دے دربار نُور ِالاهی دا۔
کّجی هوای مِآن ‘چ جِاُں کرِپان هَے۔
وِدِآ هووے سںگ نا کبهُوں هان هَے۔
جو ِالم کلم دا جانن فلسپھا۔
وکت دی نبز پچھانن روکن زلزلا۔
وَےر, نپھرتاں ساڑن پَےڑن راهزنا۔
سںگ هی کھُشیآں مانن وںڈن رهِمتاں۔
سّچ دا سدا پرتّکھ نُوں کی پرمان هَے۔
وِدِآ هووے سںگ نا کبهُوں هان هَے۔
