ڈم ڈم ڈَورُو ڈمک رِها هَے,
ِاس دے ِاس گںبھیر تال تے
هووے پِآ اُه ناچ,
جِس وِچ جگ-رچنا دی هر شَے
آپ مُهاری نّچ اُّٹھی هَے
ولولے وِچ گواچ ۔
نچن آکاش, نّچن چںد تارے,
نّچن دےوتا هوش وِسارے,
نّچن آدمی, نّچن موهنیآں
نّچن پاے پِساچ ۔
کھُلی سمادھی مهاں رِشیآں دی,
نّچ پای مهاں-کال دی جوتی,
نّچے سورگ, پتال;
اےس ناچ نے کوِ-هِردے وِچ
لَے آںدا بھُوچال ۔
ِاه اُه ناچ جِدھی سرگم 'چوں
پرلَے دے پرچھاوےں,
کال-جیبھ دا رُوپ وٹا کے
برهِمںڈاں نُوں لَے رهے نے
اپنے وِچ کلاوے ۔
موه-نِںدرا کھُلھ گای هَے آپے,
ساج سماج پُراتنتا دا
گُںمدا گُںمدا جاپے ۔
مهاں-استاچل دی کُکھ کھُلھی
نّچدے پُریآں, بھون اَوس وِچ
هَےن سماای جاںدے ۔
هو رهے نِراکار آکاری,
مهاں سُنّ دے دےس وِچالے,
پھِر ِاک نویں ازل دی سجنی
هووے پای تِآری ۔
اےس ناچ وِچ نّچدے نّچدے,
مها-جوتِ وِچ رچدے رچدے,
آ چھےتی گُںم جاایاے;
تے اُس نویں ازل دی کانی
پِچھلے برهما پاسوں کھوه کے
آپاں هی پھڑ واهیاے ۔
نواں جگت, نواں دستُور,
نوےں اسیں, اُٹھ نو-پربھات وِچ
نوِآں لای بناایاے ۔
