وِشو-وےدنا کُوک اُٹھی اے,
دھرتی دے هر کِنکے وِچوں;
دھُر پاتالوں, دھُر آکاشوں
بن کںبدی پھرےاد;
کَون جُ لّبھے ِاسدے اںدروں
انںت رسِک پھِر سُآد ?
دےا وِهُون منُّکھ هو گِآ,
بھُلِآ ساںجھ-پِآر;
مچ گای ها ها کار چُپھےرے,
برهِمںڈاں دے سینِآں وِچوں
اُٹھِآ درد پُکار ۔
وِشو-ساز دی اُه مادھُرتا,
جِس دا ِاک ِاک گیت,
بھردا هَےسی سُنّ مںڈلیں
سُدھا مای سںگیت;
هاِا اَوس 'چوں اّج نِکل رهے,
کلول کھاںدے تے تڑپھڑاںدے
پیڑت سوگی وَےن !
سِسکیآں, هاُکے, پیڑاں چسکاں,
اتھرُو, آهیں, ٹیساں, کسکاں,
ٹُٹدے تارِآں واںگ کںب کے,
درد نال اتِ بِهبل هو هو,
دِلی وےدنا کهِن ۔
دھرتی تے کُهرام مّچِآ,
آکاشاں وِچ بھِڑن ستارے;
ساگراں اںدروں نِکلن لاٹاں,
پاتالاں وِچ مَوت بُّکارے;
کَون سُنے هُن گیت کوی دے ?
کَون اُس نُوں دے داد ?
وِشو-سُآد جد پیڑا بن کے
کرے پِآ فرےاد !
پُورب دی پهُ پھٹدی اںدروں
نِردوشاں دا خُون,
دّس رِها سںکےت نال اے
ِاه هَے اَوه جنُون:
جِنھےں منُّکھتا نُوں پھڑ کوهِآ
بن کے مهاں ملاُون ۔
استاچل دی سوگی لالی,
سَےنت نال سُجھاوے مَےنُوں
ساںجھیوالی توں بِن هُںدی,
ایکن هی بد-هالی ۔
اےس وِشو-وےدنا وِچوں
ِاک جیاُںدا اهِساس,
هُںدا پِآ هَے ساف کوی نُوں
مهاں هنےراں دی گودی وِچ
پلے پِآ پرکاش ۔
