وفا دی کِشتی هّتھ چّپُو ِاتبار هُںدا...
وِرلا هی کوای ِاشک دی راوی پار هُںدا...
نغدوں نغدی سِر دی بازی لّگدی اے...
ِاشک دی بازی وِّچ نهیں کدے اُدھار هُںدا...
جِهڑے ِاشک وپار دے آدی هو جاںدے...
اُهناں توں نهیں هور کوای کںم-کار هُںدا...
خَورے ساڈے اَےب هی سّجناں بھارے نے...
اَےوَےں نهیں کوای اےداں دِل 'چو باهر هُںدا...
تُپکا تُپکا وفا دا پانی مںگدا اے...
پھِر جا کے ِاه بُوٹا ِاشک تِآر هُںدا...
لّکھ غلتیآں کر لَےن تاں وی بھُّل جاایاے...
اےداں دا سوهنے سّجناں دا ستِکار هُںدا...
ِاّک واری جے ڈھهِ جااے چھّپر ِاشکے دا...
سّچِآں دا نهیں مُڑکے پھےر اُسار هُںدا...
'سارںگ' دا دِل سّجناں شیشے ورگا سی...
پر ٹُّٹکے تاں ِاّک شیشا وی هتھِآر هُںدا!!
