وگ رهیآ نے تےز هواواں تھاں تھاں ʼتے۔
بُجھدے دیوے کِوےں بچاوا تھاں تھاں تے۔
مان اسانُوں ےارو جِهناں باهواں دا,
بھّج رهیآں نے اَوه وی باهواں تھاں تھاں ʼتے۔
رُّکھاں دے هر هںجھُو اںدر اّگ بلے,
جل رهیآں نے ٹھںڈیآں چھاواں تھاں تھاں ʼتے۔
دھرتی ماں دی جھولی لاشاں نال بھری,
هُوکاں بنیآں دِسن دُآواں تھاں تھاں ʼتے۔
دِل سهِںدا کھڑکار نا خُونی بُوٹاں دی,
سِر ʼتے تُریآں پھِرن بلاواں تھاں تھاں ʼتے۔
امن مُهّبت هووے دھرتی اںبر ʼتے,
پںچھی واگُوں آواں جاواں تھاں تھاں ʼتے۔
رهے شِکاری نا کوای وی دُنیآں ʼتے,
گھُّگیآں دی مَے ڈار اُڑاواں تھاں تھاں ʼتے۔
هّک دی خاتر جِنّھاں مَوت وِآهی اے,
کِاُں اُهناں دے گیت نا گاواں تھاں تھاں ʼتے۔
ʼهسنپُریʼ ِاه گھُّپ هنےرا مےٹن نُوں,
غزلاں دی مَے شمھا جگاواں تھاں تھاں ʼتے۔
