سهیاَو نی وگدے جھناں دے پانی
کُّجھ مِلدے کُجھ ناںه۔
کھُر کھُر جان پِآراں دے پّتن
تُر گای اُڈیکدی ماں۔
کِت دھِر جھںگ دیآں مِّٹھیآں جھوکاں,
اُّچیآں کھجُوراں دی تھاں۔
کِّتھے نے ٹاهنیآں پِّپلاں دے آںگن
کِّتھے نے اُه مّجھاں تے گاں۔
تارِآں دے اُّچے درواجے 'تے جھِمجھِم,
سوهنے سوهنے وےلِآں دی چھاں۔
وںجھلی دی مِٹھڑی سّد گل پَےںدی
لںمیآں هواواں دی باںه۔
گھُںم گھُںم لهِراں دے سینے 'تے بندے
هیر سلےٹڑی دے ناں۔
کِسے ن ساںبھے نے درد مںگُو دے
دھرتی نے کیتی اے هاں۔
دُور دُراڈڑے پںکھی پِآ اُڈدا
رُوه کوای راںجھن دی جاں۔
سّد وںجھلی دی اُهیاَو جو آوے,
هیر نے وی آاُنا اے تاں۔
