وکت دے نَےناں ’چ جِهڑی چھلچھلاںدی پیڑ هَے۔
ِاه بهُت ویران هوایآں سردلاں دی پیڑ هَے۔
کَول سی کالی گھٹا دا, آ گای بدلوٹڑی,
هور وی هُن ودھ گای مارُوتھلاں دی پیڑ هَے۔
مںزلاں جِنّھاں دے وّل رستا کوای تُرِآ نهیں,
کَون سمجھےگا کی اُهناں مںزلاں دی پیڑ هَے۔
کّٹ کے بِرکھاں نُوں اُهناں کر لای بستی آباد,
بستیآں نُوں کی پتا, کی جںگلاں دی پیڑ هَے۔
مےریآں رچناواں کوای هاسا نهیں ِاه تاں سگوں,
سهِم کے خاموش هوایآں بُلبُلاں دی پیڑ هَے۔
آ گای اںتم گھڑی تاں وَےد مےرے نے کِها,
سبر کر ‘کےشی’ تُوں هُن بس کُجھ پلاں دی پیڑ هَے۔
