ےاداں سن تے دِل دپھتر سی۔
سوچاں سل تے سّپ دا گھر سی۔
لهُو لُهان تے مَےں هويا ساں,
تےرا دامن کاهتوں تر سی۔
چںگا هُںدا جے مر جاںدے,
جِّلت نالوں کُجھ بِهتر سی۔
مےرے لهُو نها کے نِکلی,
هر ِاک هسرت جوراور سی۔
سِر تے رات هِجر دی لَے کے,
چنّ دا سُورج تیک سپھر سی۔
اّج مِلے تاں مِل کے رواے,
ِاه گھٹ پهِلے کِاُں نا برسی۔
تےرے نال جمانے بیتے,
اپنا هر ِاک اَےب هُنر سی۔
سهِر-بدر تے مَےں هويا سی,
مےرے کولوں کاهدا ڈر سی۔
