آایآں سی ےاداں تےریآں
مهِفل لگا کے بَےٹھیآں
موم بّتی جِںد والی
رات بھر جلدی رهی ۔
سُورج دے مُوںه نُوں وےکھ کے
تےرا بھُلےکھا پَے گِآ
جان لّگی رات اُس نُوں
گھُّٹ کے مِلدی رهی ۔
دُنیآں دے ِاس نِزام نے
پَےراں نُوں پاایآ بےڑیآں
مَےں کلم دے هّتھ سُنےهے
اُمر بھر گھلدی رهی ۔
دُنیآں دی کالخ نُوں اسیں
ساری اُمر رںگدے رهے
ِاک کِرن تےرے ِاشک دی
راتاں دے وِچ رلدی رهی ۔
دُنیآں دے سارے راه نُما
راهواں نُو توڑن جاندے
ِاک تںد تےرے پِآر دی
هَے دھرتیآں ولدی رهی ۔
بهُت وّڈا غم دِلاں دا
پر وڈےرا غم هَے ِاه
پِآر ورگی چیز کِاُ
پَےراں دے وِچ رُلدی رهی ۔
