بھُّلاں کِّدا گّلاں وِچھڑے ےار دیآں۔
جد چےتے آ جاون پل-پل ماردیآں۔
دِل دیآں گّلاں اپنا جان کے دّسیآں جو,
سُرکھی بنیآں دِن چڑھدے اکھبار دیآں۔
جو سِر دِںدا اُس دے سِر 'تے سّجدی اے,
دھُںماں پایآں اَےوےں نهیں دستار دیآں۔
جِهناں دا اے دھرم هی کےول مانوتا,
اَوهی بُّجھن رمجاں پھِر کرتار دیآں۔
سّت پّتناں دے تارُو وی ڈُّب جاںدے نے,
مارُو لهِراں ِاسکے دی مںجھدھار دیآں۔
هِجر دی بھّٹھی جِنّا کِدھرے سےک نهیں,
مّدھم هُںدیآں لاٹاں وی اںگِآر دیآں۔
‘اَوٹھی’ تےری سوچ نا اُتھے اّپڑدی,
ڈُوںگھیآں پرتاں کویآں دے سںسار دیآں۔
