تارا بن گای ماں دی, ممتا هوای نا گُںم ۔
سُپنے وِّچ وی اںمڑی, مّتھا لَےںدی چُںم۔
جنم-داتی نُوں سجدا ماں دھرتی نُوں سلام۔
ماں – بولی توں سدکے, لّکھ واری پرنام۔
ماں دی ِاّک دُآ دی, هو نا سکدی ریس۔
سَو ورھِآں دے واںگ هَے, ماں دی ِاّک اسیس۔
کُّل جهان توں رَونکاں, بھاوےں گھر آ جان۔
جِس دے گھر وِّچ ماں نا, لّگے سُنّ-مسان۔
مترےآں دے واںگ هی کردے کای وِهار۔
کرماں والے ماندے, ماں – باپ دا پِآر۔
گھر نُوں بھاوےں وںڈِآ, پُّتاں اّدھو–اّدھ ۔
مِّٹی ماں دے پَےر دی, جنّت توں وی وّدھ۔
رّب کرے نا ماں مرے سالا ! جیوے باپ۔
مںگن سُّکھ اَولاد دی, کُجھ نا چاهون آپ۔
ساتھوں دُور ماں تُر گای, پر ساهیں آباد۔
پّلے وِّچ نسیهتاں, هر دم آوے ےاد۔
مر کے وی نا نِکلنی, دِل چوں ماں دی ےاد ۔
کّلھ واںگ هی سّجری, رهِنی سدا آباد ۔
هُن نا کِسے وی آکھنا, مےرا راجا پُّت۔
جاپے ساتھوں رُّس گای, جِاُں بهار دی رُّت ۔
جے هّک هُںدا ماں نُوں, لِکھدی نا کوای دُّکھ ۔
بّچِآں دی تکدیر وِچ, هُںدے سُّکھ هی سُّکھ۔
سالا! سِر اُّتے رهے سدا, ماں جِهی ٹھںڈھی چھاں۔
ماں تاں هُںدی سّجنوں, رّب دا دُوجا ناں ۔
