جد مَےں بےهّد تنااَو 'چ هوواں
مَے ماں نال لڑ پَےنا واں
کِاُںکِ اُدوں مےرا زور
سِرف ماں 'تے هی چلدا هَے
ماں نُوں کای گّلاں گُّسے وِّچ
بول جانا
کَوڑیآں کُسَےلیآں کھرھویآں
بول کبول وی بول جانا
پر ماں شاںت رهِںدی هَے
کِاُںکِ ماں جاندی هَے
ِاه گّلاں
بول کبول
شبد ,واک
خُد اُسدے هی
ماں-بولی راهیں
سِکھااے هواے نے
اُه بس اےنا کهِںدی هَے :
‘پيو 'تے گِآ بِلکُل
اُه وی ِاںج هی کردا سی’
ماں نُوں کوای گُّسا نهیں آاُںدا
مےرا گُّسا هور ودھ جاںدا هَے
مَےں هور لڑدا هاں
پر ماں تاں وی شاںت رهِںدی هَے
مَے ماں نال لڑن دا کوای هور هتھِآر
لّبھن لّگ پَےںدا هاں
تے کامےاب هو جاںدا هاں
مَےں اگلے ڈںگ روٹی چھّڈ دِںدا هاں۔
