زهِر دے توڑ لای بنی زهِر جِهی۔
اُه تاں ڈھلی شام دے پهِر جِهی۔
دُشمناں نُوں اُه بن تُوفان ٹّکرے,
آپنِآں لای غزل دی بهِر جِهی۔
اُهنُوں وےکھ کے دِلوں بس دُآواں نِکلدیآں,
اُه تاں رَونکاں دی سِخر دُپهِر جِهی۔
کِنارِآں نال کھهِںدی کدے مُڑ ساگر هو جاںدی,
اُه تاں پل پل بندی مِٹدی چںچل لهِر جِهی۔
ِاس دُنیآداری نال کوای وابستا نهیں,
اُه تاں دِلکش وادیآں 'چ گھِرے شهِر جِهی۔
آپنی کھُّلھدِلی نال سبھ نُوں آپنا بنا لَےںدی,
اُه تاں بھُّلے مُساپھِراں دی ٹھهِر جِهی۔
اَوهدا کول هونا سوَےچ نُوں سبھ کُّجھ بھُلا دِںدا,
ےارو اُه تاں مُهّبت دی وگدی نهِر جِهی۔
