پِتا نَوں بھراواں چ سبھ توں چھوٹا
اپنے آپ نُوں پےٹ-گھروڑی دا آکھ دُکھی هو جاںدا
بےبے-باپُو دے تھوڑے سمےں لای
مِلے پِآر نُوں ےاد کر
اّکھاں بھر آاُںدا
اُه بچپن وِّچ
پِںڈ دا سّبھ توں سرارتی بال
جوانی سمےں
انُساسن وِّچ بّجھا پھَوجی گبھلی اُمرے
کِرتی کِسان تے پرواس بھوگدا پرواسی
دساں نَوهاں دی کِرت دے مهاتم نُوں
سمجھدا تے سمجھااُںدا
هُن اپنے آپ نُوں
پّکِآں هويا پھل آکھدا هَے
موڈھِآں تے مےلے چھِںجھاں دِکھااُن والے دے
مور سُںگڑ گاے نے
ِاتِهاس مِتھِهاس توں جانُو
ساری ساری رات باتاں سُنااُن والے
پِتا دی جُبان
هاں هُوں کردِآں وی تھتھلااُںدی هَے ۔
اُںگل پھڑ تُرنا سِکھااُن والے دے
هّتھ کںبدے نے
دگ-دگ کردا چِهرا
پیلا بھُوک هو گِآ هَے
جھُرڑیآں پِّچھے چھُّپ گِآ هَے
چِهرے دا جلوا ۔
بیتے دیآں بهُتیآں گّلاں
بھُّل گِآ هَے پِتا
پر هُن وی پهِلاں واںگ
دُّکھ-سُّکھ کردا اّکھاں بھر آاُںدا هَے
نِّکے-موٹے کںماں بدلے
ساباس کهِنا نهی بھُلدا
مّتھا ٹےکن جاںدا تاں
بچا لِآاُںدا هَے ساڈے لای
“پرساد ” ۔
پِتا هون دا دھرم نهیں بھُّلِآ هَے –پِتا۔
