جِهڑے بںدے رّب دے نےڑے رهِںدے نے,
مستیکھانے دِل دے وِهڑے رهِںدے نے۔
غم نُوں راه نا لّبھے نےڑے آون دا,
کھُشیآں وّلوں اےداں گھےرے رهِںدے نے۔
اّکھیآں دے وِّچ سُورت رهِںدی مُرشد دی,
هردم کھُش اُهناں دے چےهرے رهِںدے نے۔
دُّکھ نا نےڑے لّگے کردے سِمرن جو,
اُسدے گھر وِّچ کھُشیآں کھےڑے رهِںدے نے۔
ستِگُرُو نُوں هر وےلے ِاهو تاںگھ رهے,
رّب نُوں مِلنوں واںجھے کِهڑے رهِںدے نے?
مايا نُوں جو ٹِّچ جاندَے اُهناں دے,
کدماں وِّچ مايا دے ڈےرے رهِںدے نے۔
چںدن دی کھُشبُو نال اُه وی بھر جاںدے,
چںدن دے جو نےڑے-تےڑے رهِںدے نے۔
هر بںدا هی کھُد نُوں ناڈھُو کھاں جانے,
وِرلِآں وِّچ سِّکھن دے جےرے رهِںدے نے۔
ماڑے توں ماڑے وی چںگے هو جاںدے,
چںگِآں دے جو نےڑے-تےڑے رهِںدے نے۔
رّب اںدر آنںد, شاںتی, بھگتی اے,
دُنیآں وِّچ تاں جھگڑے جھےڑے رهِںدے نے۔
اُهناں دی گّل “ساهِب” رّب وی ٹالے نا,
کردے بھگتی هردم جِهڑے رهِںدے نے۔
