درد غم زمانے دا کھااے جِهڑا,
اَوهی اسل دے وِّچ هَے شاد هُںدا ۔
اَوهدی دوهاں جهاناں وِّچ نےک نامی,
نالے چِّت پرسنّ آزاد هُںدا ۔
زّرے, زّرے وِّچ وےکھی مَےں زات اَوهدی,
هر شَے تے اَوهدا پرشاد هُںدا ۔
جِس شیشے چوں رّب دی آاے پرتوں,
رّبی توهفا نهیں اَوه برباد هُںدا ۔
