اےس دُنیآں دے سارے هی لوک مَےں تاں,
دُّکھاں غماں دے نال بیمار وےکھے ۔
گِنتی بهُت هی بڑی دیوانِآں دی,
تھوڑھے, ِاهناں دے وِّچ هُشِآر وےکھے ۔
دوںه دِناں دی زِںدگی, غزب دی گّل !
کِنّے نفس دے تابِآدار وےکھے ۔
بّدھے هِرس هوا دے بںدھناں وِّچ,
لوک بڑے مجبُور لاچار وےکھے ۔
