کوای هّج نا پِآر دے نشے باجھوں,
نشا پِآر دا بڑا کمال هُںدا ۔
نشا پیڑاں چوں جِهڑا کشید هويا,
اَوهدے پیتِآں هاسل وِسال هُںدا ۔
سِر دا درد هَے دُنیآں دا مَےخانا,
ِاس وِچ دُکھ وی بے-مِسال هُںدا ۔
ِاه تھاں خُمار توں نهیں خالی,
اےتھے بڑا هی رںج ملال هُںدا ۔