کھِڑے دُنیآں دے باغ وِّچ پھُّل جِهڑے,
بھر بھر جھولیآں اُهناں نُوں توڑِآ سی ۔
ارتھ بخسِس, گُناه دے کی هُںدے,
اےس بھےد نُوں سمجھنا لوڑِآ سی ۔
مےری اکل تاں بڑی هَےران رهِ گای,
جدوں نزر نُوں جلوے نال جوڑِآ سی ۔
اَوه تاں شیشے دی نِکلی پرتی چھايا,
پای سمجھ تاں تّت نِچوڑِآ سی ۔
