اَوهدا خِآل بِٹھا کے دِل اںدر,
هور ساریآں گّلاں نُوں بھُّل جااَو ۔
پُجو اےنیآں پھےر بُلںدیآں تے,
بس هو اسمان دے تُّل جااَو ۔
سُخن ِاه جے زاهداں فّکراں دا,
متاں اےس نُوں کدے وی بھُّل جااَو ۔
مارو, دوهاں جهاناں نُوں لّت مارو,
سارے غم هںدےسڑے بھُّل جااَو ۔
