کدوں تیک تُوں بھلا اسمان هےٹھاں,
پھِردا کّچھدا رهےں زمین میآں ۔
سونے چاںدی دی بھال وِّچ هو پاغل,
بھّجا چار سُو پھِرےں غمگین میآں ۔
جا کے بَےٹھ تنهاای وِچ ِاک پاسے,
واںگ فکراں گوشا نشین میآں ۔
ِاه دُنیآں تاں پانی تے لیک ورگی,
جاں پھِر ِاه هَے دھوکھا هُسین میآں ۔
