مَےنُوں بڑا افسوس هَے غافِلی وِچ,
تُوں بھُلِآ اےں تےری کی هستی ۔
جھُوٹھے پھوکے هںکار دی پی مدرا,
چڑھی رهِںدی هَے تَےنُوں سدا مستی ۔
بھاوےں بھاںبڑاں واںگ تُوں مّچ اُّچا,
تےری پھےر وی کّکھ نا سمجھ هستی ۔
ِاه سرکشی کدے نا راس آاے,
هُںدا اَوڑک نُوں ِاهدا اںجام پستی ۔
