ਵਿਦਵਾਨ ਬਣੋ ਵਿਦਵਾਨ ਬਣੋ ।
ਮਾਂ ਪਿਓ ਦੀ ਕੁਲ ਦੀ ਸ਼ਾਨ ਬਣੋ ।
ਪੜ੍ਹ ਪੜ੍ਹ ਕੇ ਚੰਨ ਵਿਦਵਾਨ ਬਣੋ ।
ਰਲ ਜੋਰ ਕਰੋ ਬਲਵਾਨ ਬਣੋ ।
ਗੁਣ ਧਾਰਨ ਕਰ ਗੁਣਵਾਨ ਬਣੋ ।
ਭਲਿਆਂ ਦੀ ਸੁਘੜ ਸੰਤਾਨ ਬਣੋ ।
ਆਜ਼ਾਦ ਹੋਣ ਲਈ ਸ਼ੇਰ ਬਣੋ ।
ਵਿਦਵਾਨ ਬਣੋ ਦਲੇਰ ਬਣੋ ।
ਚੁਪ ਕਰ ਮੇਰੇ ਵੀਰ ਪਿਆਰੇ ।
ਜਾਵਾਂ ਤੈਥੋਂ ਸਦਕੇ ਵਾਰੇ ।
ਖੇਡ ! ਖੇਡ ! ਮੈਂ ਵਾਰੀ ਘੋਲੀ ।
ਸੂਰਤ ਤੇਰੀ ਬੀਬੀ ਭੋਲੀ ।
ਮੈਂ ਗਾਵਾਂਗੀ ਘੋੜੀ ਤੇਰੀ ।
ਤੂੰ ਚੁੱਕੇਂਗਾ ਡੋਲੀ ਮੇਰੀ ।
ਬੀਬਾ ਵੀਰਾ ਅੰਮੀਂ ਜਾਇਆ ।
ਵੇਖ ! ਵੇਖ ! ਔਹ ਕੁੱਤੂ ਆਇਆ ।
ਮੇਰਾ ਸੁਹਣਾ, ਮੇਰਾ ਲਾਲ !
ਆਹ ਲੈ ਖੇਡ, ਖਿਦੋ ਦੇ ਨਾਲ ।
ਆ ਜਾ ਦੋਵੇਂ ਗਿੱਧਾ ਪਾਈਏ ।
ਨੱਚੀਏ, ਟੱਪੀਏ, ਹੱਸੀਏ ਗਾਈਏ ।
ਇਹ ਪੋਥੀ ਮੇਰੀ ਪਿਆਰੀ ਏ ।
ਇਹ ਮੇਰੀ ਫੁੱਲ ਕਿਆਰੀ ਏ ।
ਇਹ ਮਨ ਮੇਰਾ ਮਹਿਕਾਂਦੀ ਏ ।
ਇਹ ਮੈਨੂੰ ਮੱਤ ਸਿਖਾਂਦੀ ਏ ।
ਇਹ ਮੈਨੂੰ ਸੁਘੜ ਬਣਾਵੇਗੀ ।
ਸਭ ਦਿਲ ਦੀ ਆਸ ਪੁਗਾਵੇਗੀ ।
ਮੈਂ ਇਸ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਨਕਾਰਾ ਹਾਂ ।
ਮੈਂ ਤਾਹੀਏਂ ਇਸਦਾ ਪਿਆਰਾ ਹਾਂ ।
ਪੜ੍ਹ ਇਸ ਨੂੰ ਪਦਵੀ ਪਾਵਾਂਗਾ ।
ਗੁਣ ਤਾਂ ਵੀ ਇਸਦੇ ਗਾਵਾਂਗਾ ।
ਇਹ ਪੋਥੀ ਮੇਰੀ ਪਿਆਰੀ ਏ ।
ਇਹ ਮੇਰੀ ਫੁੱਲ ਕਿਆਰੀ ਏ ।
ਗੁੱਡੀ ਪਿਆਰੀ । ਬਣੀ ਸਵਾਰੀ ।
ਕਪੜੇ ਪਾ ਕੇ । ਗਹਿਣੇ ਲਾਕੇ ।
ਕੱਲਮ-ਕੱਲੀ । ਸਹੁਰੇ ਚੱਲੀ ।
ਸੋਹਣੀ ਲੱਗਦੀ । ਮੋਹਣੀ ਲੱਗਦੀ ।
ਘੋੜਾ ਮੇਰਾ ਹੈ ਹੁਸ਼ਿਆਰ ।
ਤਕੜਾ ਛੁਹਲਾ ਤੇਜ ਤਰਾਰ ।
ਪੋਈਆ ਦੁੜਕੀ ਟਾਪ ਰਵਾਲ ।
ਕਈ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਚਲਦਾ ਚਾਲ ।
ਇਸਦੇ ਉੱਤੇ ਹੋ ਅਸਵਾਰ ।
ਲੁੱਟਦਾ ਹਾਂ ਮੈਂ ਮੌਜ ਬਹਾਰ ।
ਰੋਜ ਦੁੜਾਂਦਾ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ ।
ਅੱਡੀ ਮਾਰ ਭਜਾਂਦਾ ਹਾਂ ॥
ਖਾਂਦਾ ਹੈ ਇਹ ਦਾਣਾ ਘਾਹ ।
ਮੋਟਾ ਹੁੰਦਾ ਜਾਂਦਾ ਵਾਹ ।
ਜਦੋਂ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਵਿਚ ਆਵੇ ਇਹ ।
ਦੌੜ ਦੁੜੰਗੇ ਲਾਵੇ ਇਹ ।
ਸੋਹਣਾ ਮੇਰਾ ਪਿਆਰਾ ਘੋੜਾ ।
ਸੋਹਣਾ ਮੇਰਾ ਪਿਆਰਾ ਘੋੜਾ ।
ਬੁਲਬੁਲ ਫੁੱਲਾਂ ਕੋਲ ਆ ਕੇ ਜਾਂ ਬਹਿੰਦੀ ਏ ।
ਮਿੱਠੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਰੋਜ਼ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕਹਿੰਦੀ ਏ ।
ਉਹ ਗਾਉਂਦੀ ਤਾਂ ਫੁੱਲ ਹੋਰ ਵੀ ਖਿੜ ਜਾਂਦੇ।
ਮਹਿਕ ਵੰਡਕੇ ਅਪਣੀ ਜਗ ਨੂੰ ਮਹਿਕਾਂਦੇ ।
ਬੁਲਬੁਲ ਬਹੁਤਾ ਪੱਕਿਆ ਫਲ ਹੀ ਖਾਂਦੀ ਏ ।
ਤੋਤੇ ਵਾਂਗ ਨਾ ਟੁਕ ਟੁਕ ਢੇਰ ਲਗਾਂਦੀ ਏ ।
ਜਦ ਵੀ ਗੀਤ ਸੁਣਾਵੇ ਮਨ ਮੋਹ ਲੈਂਦੀ ਏ ।
ਹਰ ਵੇਲੇ ਨਾ ਰੌਲਾ ਪਾਉਂਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਏ ।
ਕੀਟ-ਪਤੰਗੇ ਜੋ ਰੋਗ ਲਗਾਉਂਦੇ ਫੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ।
ਰਸ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਪੀ ਪੀ ਮੁਰਝਾਉਂਦੇ ਫੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ।
ਬੁਲਬੁਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਖਾ ਕੇ ਬਚਾਵੇ ਫੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ।
ਟਹਿਕੇ ਆਪ ਸਦਾ ਟਹਿਕਾਵੇ ਫੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ।
ਇਹ ਬੀਬੀ, ਬੀਬੀ ਰਾਣੀ ਏ ।
ਸਭ ਕਹਿੰਦੇ ਸੁਘੜ ਸਿਆਣੀ ਏ ।
ਇਹ ਦਿਲ ਮਨ ਲਾਕੇ ਪੜ੍ਹਦੀ ਏ ।
ਹਰ ਸਾਲ ਜਮਾਤੇ ਚੜ੍ਹਦੀ ਏ ।
ਜੀ ਜੀ ਨੂੰ, ਜੀ ਜੀ ਕਹਿੰਦੀ ਏ ।
ਭੁਲ ਕੇ ਨਾ ਵਿਹਲੀ ਬਹਿੰਦੀ ਏ ।
ਨਿਤ ਧੋਤੇ ਕਪੜੇ ਪਾਂਦੀ ਏ ।
ਨਿਤ ਮਾਂ ਦਾ ਹੱਥ ਵਟਾਂਦੀ ਏ ।
ਇਹ ਪਾਸ਼ੋ ਖਸਮਾਂ ਖਾਣੀ ਏ ।
ਇਹ ਨ੍ਹਾਮੋ ਬੀਬੀ ਰਾਣੀ ਏ ।
ਇਹ ਰੋਜ ਕੰਮ ਵਿਚ ਜੁੜਦੀ ਏ ।
ਕੁਝ ਪੜ੍ਹਦੀ ਹੈ ਕੁਝ ਗੁੜਦੀ ਏ ।
ਇਹ ਸਿਧੀ ਭੋਲੀ ਭਾਲੀ ਏ ।
ਉਹ ਕ੍ਰੋਧਨ ਦਿਲ ਦੀ ਕਾਲੀ ਏ ।
ਸਭ ਕਹਿੰਦੇ ਪਾਸ਼ੋ ਕਾਣੀ ਏ ।
ਪਰ ਨ੍ਹਾਮੋ ਸੁਘੜ ਸਿਆਣੀ ਏ ।
ਬੱਦਲਾਂ ਨੇ ਕਿਣਮਿਣ ਲਾਈ ਏ ।
ਵਾਹ ਮੌਜ ਬਹਾਰ ਬਣਾਈ ਏ ।
ਔਹ ! ਤੰਬੂ ਤਣਦੇ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ।
ਔਹ ! ਹਾਥੀ ਬਣਦੇ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ।
ਬਣ ਮਹਿਲ ਮੁਨਾਰੇ ਸਜਦੇ ਨੇ ।
ਔਹ ! ਸ਼ੇਰਾਂ ਵਾਂਙਣ ਗਜਦੇ ਨੇ ।
ਔਹ ਲਗਦੇ ਰੂੰ ਦੇ ਗੋਹੜੇ ਨੇ ।
ਜਾਂ ਲੂਣ ਖੰਡ ਦੇ ਧੋਹੜੇ ਨੇ ।
ਐਵੇਂ ਪਏ ਖੁਰ ਖੁਰ ਪੈਂਦੇ ਨੇ ।
'ਵਾਵਾਂ ਵਿਚ ਵਗਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਨੇ ।
ਕਣੀਆਂ ਦੀ ਛਹਿਬਰ ਲਾਣ ਪਏ ।
ਸਿੱਟਿਆਂ ਵਿਚ ਦਾਣੇ ਪਾਣ ਪਏ ।
ਜੱਟਾਂ ਲਈ ਮੋਤੀ ਕਣੀਆਂ ਨੇ ।
ਬਾਗੀ ਲਈ ਮੌਜਾਂ ਬਣੀਆਂ ਨੇ ।
ਵਾਹ ਬੱਦਲਾਂ ਰੁੱਤ ਬਦਲਾਈ ਏ ।
ਕਿਹੀ ਸੋਹਣੀ ਕਿਣਮਿਣ ਲਾਈ ਏ ।
ਵਿੱਚ ਬਜ਼ਾਰ ਬੜੀ ਬਹਾਰ ।
ਹੋਕੇ ਦੇਂਦੇ ਵਾਰੋ ਵਾਰ ।
ਆੜੂ, ਨਾਖਾਂ, ਕੇਲੇ, ਬੇਰ ।
ਲੈ ਲਉ ਅੰਬ, ਦੁਆਨੀ ਸੇਰ ।
ਤਾਜੀ ਪੂੜੀ, ਗਰਮ ਕੜਾਹ ।
ਦੁੱਧ ਮਲਾਈ ਬਰਫ਼ੀ ਚਾਹ ।
ਬਰਫ਼ ਮਲਾਈ ਫਿਰਨੀ ਸੇ ।
ਦਾਖਾਂ ਸੀਤਾ ਫਲ ਜੇ ਏਹ ।
ਬੜੇ ਸਵਾਦੀ ਮਿੱਠੇ ਵਾਹ ।
ਕਲ ਨਹੀਂ ਮਿਲਣੇ ਅੱਜ ਦੇ ਭਾ ।
ਭਰਿਆ ਬੱਤਾ ਲੈ ਜਾ ਯਾਰ ।
ਠੰਢਾ ਮਿੱਠਾ ਬੜੀ ਬਹਾਰ ।
ਧੱਕਮ ਧੱਕਾ ਕਰਦੇ ਲੋਕ ।
ਟਾਂਗਿਆਂ ਲੀਤੇ ਰਸਤੇ ਰੋਕ ।
ਔਹ ਵੇਖੋ ਸੈਕਲ ਅਸਵਾਰ ।
ਡਾਢਾ ਡਿੱਗਾ ਮੂੰਹ ਦੇ ਭਾਰ ।
ਲੋਕੀ ਹੱਸੇ ਟਾਹ ਟਾਹ ਟਾਹ ।
ਵਾਹ ਬਾਬੂ ਜੀ ਵਾਹਵਾ ਵਾਹ !
ਫੁੱਲਾਂ ਕੋਲੋਂ ਹੱਸਣਾ ਸਿੱਖੋ,
ਭੌਰਾਂ ਕੋਲੋਂ ਗਾਣਾ ।
ਰੁੱਖ ਦੀਆਂ ਨਿਵੀਆਂ ਸ਼ਾਖਾਂ ਕੋਲੋਂ,
ਸਿੱਖੋ ਸੀਸ ਨਿਵਾਣਾ ।
ਸਿੱਖੋ ਦੁੱਧ ਤੇ ਪਾਣੀ ਕੋਲੋਂ,
ਦੱਮ ਮੇਲ ਦਾ ਭਰਨਾ ।
ਦਿਲ ਲਾ ਕੇ ਦੀਵੇ ਤੋਂ ਸਿੱਖੋ,
ਦੂਰ ਅਨ੍ਹੇਰਾ ਕਰਨਾ ।
ਪੱਤ ਝੜੇ ਰੁੱਖਾਂ ਤੋਂ ਸਿੱਖੋ,
ਦੁਖ ਵਿਚ ਧੀਰਜ ਧਰਨਾ ।
ਮੱਛੀ ਕੋਲੋਂ ਸਿੱਖੋ ਬੀਬਾ !
ਦੇਸ਼ ਵਤਨ ਲਈ ਮਰਨਾ ।
ਬੱਚਾ ਖੁਸ਼ ਕਿਲਾਕਾਰੀ ਮਾਰੇ ਚੌਹੀਂ ਪਾਸੀਂ ਦੀਪ ਜਗੇ ।
ਛਾਤੀ ਨਾਲ ਜਾਂ ਲੱਗਦਾ ਆ ਕੇ ਠੰਢੀ ਠੰਢੀ ਵਾਅ ਵਗੇ ।
ਵੇਖੋ ਬਾਲ ਅੰਞਾਣੇ ਨੂੰ ਵੀ ਗੀਤ ਬਣਾਉਣੇ ਆਉਂਦੇ ਨੇ,
ਉਹਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹੀਂ ਹਾਸਾ ਆਵੇ ਮੇਰੇ ਹੱਥੀਂ ਕਲਮ ਵਗੇ ।
ਮਾਂ ਵੇਖੇ ਧਰਤੀ ਤੇ ਰਿੜ੍ਹਦਾ ਸਰਘੀ ਆਵੇ ਚਿਹਰੇ 'ਤੇ,
ਸਭ ਕੁਝ ਉਹਨੂੰ ਭੁੱਲ ਜਾਂਦਾ ਏ, ਭੁੱਲ ਜਾਵਣ ਸਭ ਰਾਤਜਗੇ ।
ਮਾਂ ਝੋਲੀ ਵਿੱਚ ਪਾ ਕੇ ਕਹਿੰਦੀ, 'ਸੌਂ ਜਾ ਮੇਰਾ ਬੀਬਾ ਲਾਲ,'
ਮੁਸਕਾਣ ਉਹਦੇ ਬੁਲ੍ਹਾਂ ਦੀ ਆਖੇ, 'ਮੈਂ ਤੇ ਸੌਣਾ ਨਹੀਂ ਅਜੇ' ।
ਕਹਿੰਦੀ, 'ਵੇਖ ਪੁੱਤਰ ਜੀ ਤੈਨੂੰ ਨੀਂਦ ਖਿਡਾਵਣ ਆਈ ਏ,
ਉਹਦੇ ਮਹਿਲੀਂ ਖੇਡਣ ਲਈ ਨੇ ਕਿੰਨੇ ਸੁਹਣੇ ਤਖ਼ਤ ਸਜੇ।'
ਵੀਰ ਬਹੋਨੇ ਜਾਗ ਜ਼ਰਾ ਤੂੰ, ਹਿੰਮਤ ਜ਼ਰਾ ਵਿਖਾ ।
ਆਲਸ ਦਾ ਤੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਪੱਲਾ, ਹਰਕਤ ਦੇ ਵਿੱਚ ਆ।
ਮੋਇਆਂ ਵਾਂਗੂੰ ਢੇਰੀ ਢਾ ਕੇ, ਬਹਿ ਨਾ ਵੀਰ ਨਿਚੱਲਾ।
ਸੁਸਤੀ ਨੂੰ ਤੂੰ ਦੂਰ ਭਜਾ ਦੇ, ਮਾਰ ਕੇ ਇੱਕੋ ਹੱਲਾ।
ਹਿੰਮਤ ਦੀ ਤੂੰ ਉਂਗਲ ਫੜ ਕੇ, ਮਿਹਨਤ ਨੂੰ ਅਪਣਾ।
ਆਪੇ ਤੇਰੀ ਮੰਜ਼ਿਲ ਤੇਰੇ ਕਦਮਾਂ ਵਿੱਚ ਜਾਊ ਆ।
ਦੁੱਖ ਮੁਸੀਬਤ ਆਪੇ ਤੈਥੋਂ, ਵੱਟ ਜਾਣਗੇ ਪਾਸਾ।
ਜਦ ਤੇਰੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ 'ਤੇ ਹੋਇਆ, ਫੁੱਲਾਂ ਵਰਗਾ ਹਾਸਾ।
ਰੱਖੀਂ ਸੱਚ ਦਾ ਪੱਲਾ ਫੜ ਕੇ, ਝੂਠ ਨੂੰ ਨਾ ਅਪਣਾਈਂ।
ਸੱਚ ਦੇ ਪੈਂਡੇ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੁੰਦੇ, ਵੇਖੀਂ ਡੋਲ ਨਾ ਜਾਈਂ।
ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਦਾ ਵਣਜਾਰਾ ਬਣ, ਮੁਸਕਾਨਾਂ ਸਭ ਨੂੰ ਵੰਡੀਂ।
ਦਿਲ-ਮੰਦਰ ਵਿੱਚ ਸਾੜਾ ਲੈ ਕੇ, ਮਾਨਵਤਾ ਨਾ ਭੰਡੀਂ।
ਉੱਚੇ-ਸੱਚੇ ਸੁਹਣੇ ਆਪਣੇ ਨੇਕ ਖਿਆਲ ਬਣਾਈਂ।
ਮੈਂ-ਮੈਂ, ਤੂੰ-ਤੂੰ ਦਿਲ 'ਚੋ ਕੱਢ ਕੇ, ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਅਸੀਂ ਬਿਠਾਈਂ।
ਫਿਰ ਤੇਰੀ ਜੀਵਨ-ਨਈਆ, ਵਿੱਚ ਸੁੱਖ ਹੋਣਗੇ ਸਾਰੇ।
ਦੁੱਖ-ਦਲਿੱਦਰ ਉਸ ਦੇ ਪੱਲੇ, ਜੋ ਜੀਵਨ ਤੋਂ ਹਾਰੇ।