ਮਿਹਨਤ ਦਾ ਫ਼ਲ

ਜਿਸ ਨੂੰ ਦੋਵਾਂ ਨੇ ਬਾਜ਼ਾਰ ‘ਚ ਲਿਜਾ ਕੇ ਵੇਚ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਚੰਗੇ ਪੈਸੇ ਮਿਲੇ। ਘਰ ਆਉਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸੋਹਣ ਨੇ ਨਕੁਲ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਇਸ ਪੈਸੇ ਦਾ ਵੱਧ ਹਿੱਸਾ ਮੈਨੂੰ ਮਿਲੇਗਾ ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਖੇਤ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਮਿਹਨਤ ਕੀਤੀ ਹੈ। ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ ਨਕੁਲ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਨਹੀਂ, ਮੈਨੂੰ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲੋਂ ਵੱਧ ਪੈਸੇ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਮਿਲਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਇਸ ਲਈ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਅੱਗੇ ਅਰਦਾਸ ਕੀਤੀ, ਤਾਂ ਹੀ ਸਾਨੂੰ ਚੰਗੀ ਫ਼ਸਲ ਮਿਲੀ। ਪਰਮਾਤਮਾ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਕੁਝ ਵੀ ਸੰਭਵ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਇਹ ਮਾਮਲਾ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਹੱਲ ਨਾ ਹੋ ਸਕਿਆ ਤਾਂ ਦੋਵੇਂ ਪੈਸੇ ਵੰਡਣ ਲਈ ਪਿੰਡ ਦੇ ਮੁਖੀ ਕੋਲ ਪਹੁੰਚ ਗਏ।

ਦੋਹਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣ ਕੇ ਸਰਦਾਰ ਨੇ ਹਰ ਇੱਕ ਨੂੰ ਚੌਲਾਂ ਦੀ ਬੋਰੀ ਦਿੱਤੀ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਕੰਕਰ ਮਿਲਾਏ ਹੋਏ ਸਨ। ਮੁਖੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਕੱਲ੍ਹ ਸਵੇਰ ਤੱਕ ਤੁਸੀਂ ਦੋਵਾਂ ਨੇ ਇਸ ਵਿੱਚੋਂ ਚੌਲ ਅਤੇ ਕੰਕਰ ਵੱਖ ਕਰ ਲੈਣੇ ਹਨ ਅਤੇ ਫਿਰ ਮੈਂ ਫੈਸਲਾ ਕਰਾਂਗਾ ਕਿ ਇਸ ਪੈਸੇ ਦਾ ਵੱਧ ਹਿੱਸਾ ਕਿਸ ਨੂੰ ਮਿਲਣਾ ਹੈ। ਦੋਵੇਂ ਚੌਲਾਂ ਦੀ ਬੋਰੀ ਲੈ ਕੇ ਆਪਣੇ ਘਰ ਚਲੇ ਗਏ। ਸੋਹਣ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਜਾਗਦਾ ਰਿਹਾ ਤੇ ਚੌਲ ਤੇ ਕੰਕਰ ਅੱਡ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ। ਪਰ ਨਕੁਲ ਚੌਲਾਂ ਦੀ ਬੋਰੀ ਲੈ ਕੇ ਮੰਦਰ ਗਿਆ ਅਤੇ ਚੌਲਾਂ ਤੋਂ ਕੰਕਰ ਵੱਖ ਕਰਨ ਲਈ ਭਗਵਾਨ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਕੀਤੀ।

ਅਗਲੀ ਸਵੇਰ, ਸੋਹਣ ਨੇ ਜਿੰਨੇ ਚੌਲ ਅਤੇ ਕੰਕਰ ਵੱਖ ਕਰ ਲਏ ਸੀ, ਲੈ ਕੇ ਮੁਖੀ ਕੋਲ ਗਿਆ। ਇਹ ਦੇਖ ਕੇ ਸਰਦਾਰ ਖੁਸ਼ ਹੋ ਗਿਆ। ਨਕੁਲ ਉਹੀ ਬੋਰੀ ਲੈ ਕੇ ਸਰਦਾਰ ਕੋਲ ਗਿਆ। ਮੁਖੀ ਨੇ ਨਕੁਲ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਦੱਸ ਤੂੰ ਕਿੰਨੇ ਚੌਲ ਸਾਫ਼ ਕੀਤੇ ਹਨ। ਨਕੁਲ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਭਗਵਾਨ ‘ਤੇ ਪੂਰਾ ਭਰੋਸਾ ਹੈ ਕਿ ਸਾਰੇ ਚੌਲ ਸਾਫ ਹੋ ਗਏ ਹੋਣਗੇ। ਜਦੋਂ ਬੋਰੀ ਖੋਲ੍ਹੀ ਗਈ ਤਾਂ ਚੌਲ ਅਤੇ ਕੰਕਰ ਉਵੇਂ ਹੀ ਪਏ ਸਨ।

ਮਕਾਨ ਮਾਲਕ ਨੇ ਨਕੁਲ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਮਿਹਨਤ ਕਰਦੇ ਹੋ ਤਾਂ ਰੱਬ ਵੀ ਮਦਦ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਨਕੁਲ ਨੂੰ ਹੁਣ ਗੱਲ ਸਮਝ ਆ ਗਈ ਸੀ। ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਨਕੁਲ ਨੇ ਵੀ ਸੋਹਣ ਵਾਂਗ ਖੇਤ ਵਿੱਚ ਮਿਹਨਤ ਕਰਨੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਅਤੇ ਇਸ ਵਾਰ ਉਸ ਦੀ ਫ਼ਸਲ ਪਹਿਲਾਂ ਨਾਲੋਂ ਚੰਗੀ ਹੋਈ।

ਸਬਕ: ਇਸ ਕਹਾਣੀ ਤੋਂ ਸਾਨੂੰ ਇੱਕ ਸਬਕ ਮਿਲਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸਾਨੂੰ ਕਦੇ ਵੀ ਸਿਰਫ ਰੱਬ ਉੱਤੇ ਭਰੋਸਾ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ। ਸਫਲਤਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਲਈ ਸਾਨੂੰ ਵੀ ਸਖ਼ਤ ਮਿਹਨਤ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਕਿਉਂਕਿ ਰੱਬ ਵੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਮੱਦਦ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਆਪਣੀ ਮੱਦਦ ਆਪ ਕਰਦੇ ਹਨ।