ਬੇਤਾਲ ਦੇ ਇਸ ਪ੍ਰਸ਼ਨ 'ਤੇ ਵਿਕਰਮ ਕੁਝ ਦੇਰ ਚੁੱਪ ਰਿਹਾ। ਫਿਰ ਬੋਲਿਆ-"ਇਹਦੇ ਵਿਚ ਪਰਉਪਕਾਰ ਵਾਲੀ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਬੇਤਾਲ।”

"ਉਹ ਕਿਵੇਂ ਰਾਜਾ ਵਿਕਰਮ ?"

"ਜੀਮੂਤਵਾਹਨ ਦਾ ਇਹ ਪਰਉਪਕਾਰ ਬੇਕਾਰ ਗਿਆ।”

"ਕਿਹੋ ਜਿਹੀ ਗੱਲ ਕਰ ਰਿਹਾ ਏਂ। ਜੀਮੂਤਵਾਹਨ ਨੇ ਉਸ ਬੁੱਢੀ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਬਚਾਇਆ ਏ । ਕੀ ਇਹ ਪਰਉਪਕਾਰ ਨਹੀਂ ਮੰਨਿਆ ਜਾਵੇਗਾ।"

ਵਿਕਰਮ ਨੇ ਆਖਿਆ-"ਬੇਤਾਲ। ਸੁਣ, ਸੱਚਾ ਪਰਉਪਕਾਰ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਸਵਾਰਥ ਦੇ ਹੁੰਦਾ ਹੈ । ਮੁਕਤੀ ਅਤੇ ਪੁੰਨ ਦੀ ਕਾਮਨਾ ਨਾਲ ਹੀ ਰਾਜਾ ਜੀਮੂਤਵਾਹਨ ਨੇ ਆਪਣਾ ਬਲੀਦਾਨ ਦਿੱਤਾ । ਉਹਦੇ 'ਚ ਉਹਦਾ ਆਪਣਾ ਸਵਾਰਥ ਸ਼ਾਮਿਲ ਸੀ। ਜਿਹੜਾ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਰ ਲਈ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਿਆ, ਉਹ ਦੂਸਰਿਆਂ ਦੇ ਪੁੱਤਰਾਂ ਦਾ ਉਪਕਾਰ ਕਰੇ, ਇਹ ਤਾਂ ਅਣਉਚਿਤ ਹੈ। ਜੀਮੂਤਵਾਹਨ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਰ ਅਗਿਨਵਾਹਨ ਦੇ ਅੱਗੇ ਝੁਕਣ ਦੀ ਬਜਾਇ ਆਪਣੀ ਜਾਨ ਦੇ ਦੇਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਸੀ । ਅਗਿਨਵਾਹਨ ਨੂੰ ਰਾਜ ਸੌਂਪ ਕੇ ਜੀਮੂਤਵਾਹਨ ਨੇ ਆਪਣੀ ਪਰਜਾ ਨੂੰ ਦੁੱਖਾਂ ਤੇ ਅੱਤਿਆਚਾਰਾਂ ਦੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰ ਦਿੱਤਾ । ਕੀ ਇਸ ਅਪਰਾਧ ਲਈ ਜੀਮੂਤਵਾਹਨ ਨੂੰ ਮਾਫ਼ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਤੂੰ ਖ਼ੁਦ ਫ਼ੈਸਲਾ ਕਰ।”

ਰਾਜਾ ਵਿਕਰਮ ਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣ ਕੇ ਬੇਤਾਲ ਚੁੱਪ ਕਰਕੇ ਸੋਚਦਾ ਰਿਹਾ, ਫਿਰ ਬੋਲਿਆ- ਤੂੰ ਠੀਕ ਆਖਦਾ ਏਂ ਰਾਜਾ ਵਿਕਰਮ ! ਤੇਰਾ ਫ਼ੈਸਲਾ ਠੀਕ ਏ।"

ਇਸਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਉਹ ਉੱਚੀ-ਉੱਚੀ ਹੱਸਣ ਲੱਗਾ । ਭਿਆਨਕ ਹਾਸਾ ਹੱਸਦਾ ਉਹ ਵਾਪਸ ਆ ਕੇ ਇਕ ਵਾਰ ਮੁੜ ਉਸੇ ਦਰਖ਼ਤ 'ਤੇ ਪੁੱਠਾ ਲਟਕ ਗਿਆ। ਇਸ ਵਾਰ ਵਿਕਰਮ ਨੂੰ ਗੁੱਸਾ ਨਾ ਆਇਆ। ਉਹਨੇ ਬੇਤਾਲ ਨੂੰ ਚੁੱਕ ਕੇ ਮੁੜ ਮੋਢਿਆਂ 'ਤੇ ਲੱਦ ਲਿਆ ਤੇ ਲੈ ਕੇ ਤੁਰ ਪਿਆ ਤਾਂ ਜੋ ਉਹ ਛੇਤੀ ਤੋਂ ਛੇਤੀ ਯੋਗੀ ਦੇ ਕੋਲ ਪਹੁੰਚ ਸਕੇ ਤੇ ਕੰਮ ਖ਼ਤਮ ਹੋਵੇ।