ਸਾਦ-ਮੁਰਾਦਾ ਰੋਬਦਾਰ।
ਬਾਪੂ ਸਾਡਾ ਹੈ ਸਰਦਾਰ।
ਖੁਲ੍ਹੀ ਦਾਹੜੀ ਬੰਨ੍ਹੇ ਪੱਗ,
ਜਾਪੇ ਬਾਪੂ ਬਹੁਤ ਸਲੱਗ।
ਸਾਊ ਅਤੇ ਸਿਆਣਾ ਬਾਪੂ,
ਅੱਸੀ ਸਾਲ ਪੁਰਾਣਾ ਬਾਪੂ।
ਚਾਰ ਵਜੇ ਉੱਠ ਜਾਂਦਾ ਬਾਪੂ,
ਉੱਠ ਕੇ ਫੇਰ ਨਹਾਂਦਾ ਬਾਪੂ।
ਸੋਹਣੇ ਧੋਤੇ ਕੱਪੜੇ ਪਾ ਕੇ,
ਹੱਥਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਸੋਟੀ ਚਾ ਕੇ,
ਨਿਕਲ ਸੈਰ ਲਈ ਜਾਂਦਾ ਬਾਪੂ,
ਸੱਤ ਵਜੇ ਮੁੜ ਆਂਦਾ ਬਾਪੂ।
ਆ ਕੇ ਮੰਗੇ ਚਾਹ ਦਾ ਕੱਪ,
ਨਾਲੇ ਕੋਈ ਸੁਣਾਵੇ ਗੱਪ।
ਗੱਪ ਸੁਣਾ ਕੇ ਹੱਸੇ ਬਾਪੂ,
ਸਾਡੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਵੱਸੇ ਬਾਪੂ।
ਸੱਦ ਕੇ ਸਾਨੂੰ ਕੋਲ ਬਿਠਾਵੇ,
ਬਚਪਨ ਆਪਣਾ ਆਖ ਸੁਣਾਵੇ।
ਬਚਪਨ ਦੀ ਕੋਈ ਗੱਲ ਸੁਣਾ ਕੇ,
ਹੱਸੇ ਬਾਪੂ ਤਾੜੀ ਲਾ ਕੇ।
ਮੁੰਡਾ-ਖੁੰਡਾ ਮੈਂ ਹੁੰਦਾ ਸੀ,
ਸਾਡੇ ਵੇਲੇ 'ਐਂ' ਹੁੰਦਾ ਸੀ।
ਸਾਦ-ਮੁਰਾਦਾ ਜੀਵਨ ਜੀਂਦੇ,
ਮੋਟਾ-ਠੁੱਲ੍ਹਾ ਖਾਂਦੇ ਪੀਦੇ।
ਪਿੱਪਲਾਂ-ਬੋਹੜਾਂ-ਛੱਪੜਾਂ ਉੱਤੇ,
'ਕੱਠੇ ਹੁੰਦੇ ਗਰਮੀ ਰੁੱਤੇ।
ਕਿੱਸੇ ਅਤੇ ਕਿਤਾਬਾਂ ਪੜ੍ਹਦੇ,
ਪਰ ਨਾ ਹੱਥ ਸ਼ਰਾਬਾਂ ਫੜ੍ਹਦੇ।
ਗੱਲਾਂ ਬਹੁਤ ਸੁਣਾਉਂਦਾ ਬਾਪੂ,
ਸਾਡਾ ਚਿੱਤ ਪਰਚਾਉਂਦਾ ਬਾਪੂ।
ਕਦੇ-ਕਦੇ ਹੋ ਜਾਏ ਨਾਸ਼ਾਦ,
ਬੇਬੇ ਜੀ ਨੂੰ ਕਰਕੇ ਯਾਦ।
ਜਦ ਵੀ ਬੇਬੇ ਚੇਤੇ ਆਉਂਦੀ,
ਬਾਪੂ ਜੀ ਨੂੰ ਖੂਬ ਰਵਾਉਂਦੀ।
ਚੱਲ ਪੈਣ ਬੇਬੇ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ,
ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਛਲਕਣ ਛੱਲਾਂ।
ਐਸਾ ਨਰਵਸ ਹੋਵੇ ਬਾਪੂ,
ਭਰ-ਭਰ ਅੱਖਾਂ ਰੋਵੇ ਬਾਪੂ।
ਮਾਰ ਚੌਕੜੀ ਬਹਿੰਦਾ ਬਾਪੂ,
'ਵਾਹਿਗੁਰੂ-ਵਾਹਿਗੁਰੂ'ਕਹਿੰਦਾ ਬਾਪੂ।
ਨਸ਼ਿਆਂ ਕੋਲੋਂ ਕੋਹਾਂ ਦੂਰ,
ਭਗਤੀ ਰੰਗ 'ਚ ਰਹਿੰਦਾ ਚੂਰ।
ਸ਼ਾਦ-ਮੁਰਾਦਾ ਖਾਣਾ ਖਾਂਦਾ,
ਬਿਨ ਦੰਦਾਂ ਤੋਂ ਖੂਬ ਚਬਾਂਦਾ।
ਅਜੇ ਵੀ ਅੱਖਾਂ ਤੇਜ-ਤਰਾਰ,
ਧੁੱਪੇ ਬਹਿ ਪੜ੍ਹਦਾ ਅਖਬਾਰ।
ਦੀਨ ਦੁਨੀ ਦਾ ਪੜ੍ਹ ਕੇ ਹਾਲ,
ਬਾਪੂ ਹੁੰਦਾ ਬਹੁਤ ਬੇ-ਹਾਲ।
ਕੱਢਕੇ ਬੁਰਿਆਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਗਾਲ੍ਹ,
ਫਿਰ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਜ਼ਰਾ ਨਿਢਾਲ।
ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਉੱਠੇ ਬਾਪੂ,
ਪਾਣੀ-ਧਾਣੀ ਮੰਗੇ ਬਾਪੂ।
ਇਸ ਤੋਂ ਪਿੱਛੋਂ ਠੋਰਾ-ਠਾਰੀ,
ਘਰ ਦੇ ਜਾਂਦਾ ਕੰਮ ਸਵਾਰੀ।
ਵਿਹਲਾ ਨਹੀਓਂ ਬਹਿੰਦਾ ਬਾਪੂ,
ਕੁਝ ਕਰਦਾ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ ਬਾਪੂ।
ਰੱਬ ਅੱਗੇ ਸਾਡੀ ਅਰਦਾਸ,
ਨਾ ਹੋਵੇ ਇਹ ਕਦੇ ਉਦਾਸ।
ਨਾ ਹੀ ਹੋਵੇ ਕਦੇ ਬੀਮਾਰ,
ਕਰਦਾ ਸਾਨੂੰ ਰਵ੍ਹੇ ਪਿਆਰ।
ਇਸ ਦੀ ਉਮਰ ਅਗੰਮੀ ਹੋਵੇ,
ਸੌ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਤੋਂ ਲੰਮੀ ਹੋਵੇ।
