ਨਾਉਂ ਤਿਲਕ ਦਾ ਰਹੇ ਸਦੀਵੀ,
ਜ਼ੁਲਮ ਨਾ ਚੁੱਕੇ ਸੀਸ ਕਦੀ ਵੀ,
ਨਾਦ ਆਜ਼ਾਦੀ ਸਭ ਧਿਰ ਗੂੰਜੇ,
ਰਹੇ ਗ਼ੁਲਾਮੀ ਕਿਸੇ ਨਾ ਖੂੰਜੇ ।
ਧੁੰਦ ਝੂਠ ਦੀ ਖਿੰਡ ਪੁੰਡ ਜਾਵੇ,
ਬਹੁਰੂਪੀ ਡਰ ਕਦੇ ਨਾ ਆਵੇ ।
ਵਿਦਿਆ ਦੀ ਉਸ ਗੜ੍ਹੀ ਬਣਾਈ,
ਰਚੀ ਦੁਆਲੇ ਗਿਆਨ ਦੀ ਖਾਈ ।
ਬੋਲ ਦਾ ਮੰਦਰ ਉਨ੍ਹੇ ਬਣਾਇਆ,
ਝੰਡਾ ਆਜ਼ਾਦੀ ਲਹਿਰਾਇਆ ।
ਉਹ ਨੌਕਾ, ਦੁਖ-ਸਾਗਰੋਂ ਕੱਢੇ
ਉਹ ਜਾਦੂ, ਜੋ ਰਾਖਸ਼ ਵੱਢੇ ।
ਉਹ ਨਵ-ਜੀਵਨ ਕਲੀ ਪਿਆਰੀ,
ਪ੍ਰੇਮ-ਪ੍ਰੋਤੀ ਮਾਖਿਉਂ ਸਾਰੀ ।
ਉਹ ਕੌਮੀ ਨਵ-ਜੀਵਨ ਸੰਦਾ
ਹੈ ਸੰਕੇਤ ਇਕ ਲਾਹੇਵੰਦਾ ।
