ਮੇਰੀ ਲਾਡ ਲਡਾਵੇ ਮਾਂ।
ਚੂਰੀ ਕੁੱਟ ਖੁਆਵੇ ਮਾਂ।
ਜਦੋਂ ਸਕੂਲੋਂ ਪੜ੍ਹ ਕੇ ਆਵਾਂ,
ਫੁੱਲ ਤਰ੍ਹਾਂ ਖਿੜ ਜਾਵੇ ਮਾਂ।
ਰੋਜ਼ ਰਾਤ ਨੂੰ ਸੌਣੋ ਪਹਿਲਾਂ,
ਸੁਹਣੀ ਬਾਤ ਸੁਣਾਵੇ ਮਾਂ।
ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਵੇਲੇ-'ਉੱਠੋ ਪੁੱਤਰ!'
ਕਹਿ ਕੇ ਰੋਜ਼ ਜਗਾਵੇ ਮਾਂ।
'ਪੁੱਤਰ ਮੇਰਾ ਬੜਾ ਸਿਆਣਾ!'
ਮੈਨੂੰ ਕਹਿ ਵਡਿਆਵੇ ਮਾਂ।
ਹੋ ਜਾਵੇ ਜੇ ਅੱਖੋਂ ਉਹਲੇ,
ਡਾਢੀ ਹੀ ਚੇਤੇ ਆਵੇ ਮਾਂ।
ਮਿਲੇ ਸਕੂਲੋਂ ਹੌਮ-ਵਰਕ ਜੋ,
ਦੱਸ-ਦੱਸ ਕੇ ਕਰਵਾਵੇ।
ਪੜ੍ਹਨ ਤੋਂ ਮਗਰੋਂ ਖੇਲਣ ਜਾਣਾ,
ਚੇਤੇ ਰੋਜ਼ ਕਰਾਵੇ ਮਾਂ।
ਰੱਬ ਦੁਆਰੇ ਮੱਥਾ ਟੇਕਣ,
ਮੇਰੀ ਸੁੱਖ ਲਈ ਜਾਵੇ ਮਾਂ।
ਪੜ੍ਹ ਲਿਖ ਕੇ ਮੈਂ ਬਣਜਾਂ ਅਫ਼ਸਰ,
ਇਹੀਓ ਸੁੱਖ ਮਨਾਵੇ ਮਾਂ।
ਮਿੱਤਰਾਂ ਦੇ ਸੰਗ ਲੜਿਆ ਨਾ ਕਰ,
ਬਾਰ-ਬਾਰ ਸਮਝਾਵੇ ਮਾਂ।
ਪੁੱਤਰ ਬੋਲੋ ਸੱਚ ਹਮੇਸ਼ਾ,
ਇਹੀਓ ਗੱਲ ਸਿਖਾਵੇ ਮਾਂ।
ਜੇ ਹੋ ਜਾਵਾਂ ਢਿੱਲਾ-ਮੱਠਾ,
ਡਾਕਟਰ ਝੱਟ ਬੁਲਾਵੇ ਮਾਂ।
ਰਾਤੀ ਮੈਨੂੰ ਨੀਂਦ ਨਾ ਆਵੇ,
ਲੋਰੀ ਆਖ ਸੁਲਾਵੇ ਮਾਂ।
ਜੇ ਮੈਥੋਂ ਕੋਈ ਭੁੱਲ ਹੋਵੇ,
ਥੋੜ੍ਹਾ ਜਿਹਾ ਧਮਕਾਵੇ ਮਾਂ।
'ਤੇਰੇ ਬਾਪੂ ਜੀ ਨੂੰ ਦੱਸੂੰ!'
ਕਹਿ ਕੇ ਕਦੇ ਡਰਾਵੇ ਮਾਂ।
ਸੁਰਗਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਕਾਸ਼ ਮੈਂ ਲੋਚਾਂ,
ਮੁੜ ਆਪਣੀ ਮੁੜ ਆਵੇ ਮਾਂ।
