ਮੈਂ ਜਿਸ ਲੋਕ ਭਲਾਈ ਖ਼ਾਤਰ ਅਪਣਾ ਆਪ ਉਜਾੜ ਲਿਆ ।
ਉਸ ਜਗ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਨੇਜੇ ਉੱਤੇ ਚਾੜ੍ਹ ਲਿਆ ।
ਜਿਹੜਾ ਦੀਵਾ ਬਾਲ ਕੇ ਅਪਣੇ ਵਿਹੜੇ ਨੂੰ ਰੁਸ਼ਨਾਇਆ ਸੀ,
ਉਹਦੀ ਲਾਟ ਦੇ ਕਾਰਨ ਮੈਂ ਹੀ ਅਪਣੇ ਘਰ ਨੂੰ ਸਾੜ ਲਿਆ ।
ਮੈਂ ਉਹ ਰੁੱਖ ਹਾਂ ਜਿਸ ਦੀ ਛਾਵੇਂ, ਜਿਹੜਾ ਬੈਠਾ ਉਸੇ ਨੇ,
ਟੁਰਦੇ ਵੇਲੇ ਪੱਥਰ ਮਾਰ ਕੇ, ਮੇਰਾ ਹੀ ਫਲ ਝਾੜ ਲਿਆ ।
ਮੈਂ ਤਾਂ ਧਰਤੀ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਦੀ, ਕਾਲਖ਼ ਧੋਵਣ ਆਇਆ ਸਾਂ,
ਉਹਦਾ ਮੁਖ ਸੰਵਾਰ ਨਾ ਸਕਿਆ, ਅਪਣਾ ਆਪ ਵਿਗਾੜ ਲਿਆ ।
ਜਦ ਵੀ ਟੀਸਾਂ ਘਟਣ ਤੇ ਆਈਆਂ, ਦੁਖ ਦੇ ਲੋਭੀ ਹਿਰਦੇ ਨੇ,
ਜ਼ਖ਼ਮਾਂ ਉਤੇ ਲੂਣ ਛਿੜਕ ਕੇ, ਅਪਣਾ ਦਰਦ ਉਖਾੜ ਲਿਆ ।
ਚੇਤਰ ਰੁੱਤ ਨੂੰ ਜੀ ਆਇਆਂ ਨੂੰ, ਆਖਣ ਪਾਰੋਂ 'ਆਰਿਫ਼' ਮੈਂ,
ਅਪਣੀ ਰੱਤ ਦੀ ਹੋਲੀ ਖੇਲੀ, ਅਪਣਾ ਅਕਸ ਵਿਗਾੜ ਲਿਆ ।
