ਰਾਤ ਆਈ ਏ ਘੁਪ-ਹਨੇਰੀ ।
ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ ਕਾਵਾਂ-ਰੌਲੀ ।
ਭੁੱਖ ਦੇ ਮਾਰੇ ਦੇਸੀ ਕੁੱਤੇ,
ਭੌਂਕਣ ਪਿੰਡ ਦੀ ਲਹਿੰਦੀ ਗੁੱਠੇ ।
ਸੁੰਨੇ ਅੰਬਰ ਉੱਤੇ ਬੱਦਲ
ਆਣ ਜੁੜੇ ਨੇ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ,
ਜੀਕਣ ਕਾਲਾ ਧੂੰਆਂ
ਇੰਞਣ ਵਿਚੋਂ ਗੇੜੇ ਖਾਂਦਾ
ਟਿਕ ਜਾਂਦਾ ਏ ਵਿਚ ਪੁਲਾੜੀਂ ।
ਕਾਲੀ ਬੋਲੀ ਰਾਤ ਹਨੇਰੀ,
ਹਰ ਬੂਹਾ ਹੈ ਮੱਲ ਖਲੋਤੀ,
ਹਰ ਵਿਹੜੇ ਵਿਚ ਪੈਰ ਪਸਾਰੇ ।
ਥੱਕੇ ਟੁੱਟੇ ਅੰਗ-ਕਿਰਸਾਨੀਂ
ਆ ਡਿੱਗੇ ਨੇ ਮੰਜੀਆਂ ਉੱਤੇ ।
ਦੋ ਘੜੀਆਂ ਲਈ ਧਰਤੀ ਉੱਤੇ
ਛਾ ਜਾਏਗੀ ਚੁਪ ਚੁਫੇਰੇ ।
ਦੋ ਘੜੀਆਂ ਲਈ ਰੁਕ ਜਾਵਣਗੇ,
ਇਸ ਜੀਵਨ ਦੇ ਤੁਰਦੇ ਪਹੀਏ
ਦਿਨ ਭਰ ਧਰਤੀ-ਅੰਬਰ ਕੱਛ ਕੇ
ਥੱਕ ਟੁੱਟ ਕੇ ਸੋਚ-ਪਰਿੰਦਾ,
ਆ ਬੈਠਾ ਏ ਮਨ ਦੇ ਢਾਰੇ ।
ਨਿੱਕੇ ਦੀਵੇ ਬੈਠ ਸਰ੍ਹਾਣੇ,
ਦਿਨ ਦਾ ਥੱਕਾ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਹਾਂ;
"ਕਿਸ ਕੀਮਤ ਤੇ ਵਿੱਕ ਰਹੀਆਂ ਨੇ ਅੱਜ ਜ਼ਮੀਰਾਂ ?
ਕਿੰਨਾ ਸਸਤਾ ਇਨਸਾਨਾਂ ਦਾ ਖੂੰਨ ਵਿਕੇਂਦਾ !
ਕੇਹੀ ਅਸਾਂ ਕੁਰੁੱਤੇ ਬੀਜੇ,
ਸੁਪਨੇ ਦਿਲ ਦੀ ਧਰਤੀ,
ਕੇਹੀ ਘੜੀ ਕਿ ਇਕ ਵੀ ਫੁਲ ਨਾ ਖਿੜਿਆ ਸੂਹਾ ।
ਰੁਤਾਂ ਆਈਆਂ ਤੇ ਤੁਰ ਗਈਆਂ
ਬੰਦ ਅਜੇ ਹੈ ਚਾਨਣ ਵਾਲਾ ਬੂਹਾ ।
ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਹਾਂ ਕਿ ਰੁਜ਼ਗਾਰਾਂ ਦਾ ਕੇਹਾ ਕੋਹਲੂ,
ਅੱਠੇ ਪਹਿਰ ਹੀ ਤੁਰਦੇ ਜਾਣਾ
ਵੱਟ ਕਸੀਸਾਂ,
ਖੋਪੀਂ ਲੱਗੇ ਬਲਦ ਜਿਵੇਂ ਨੇ ਭਾਉਂਦੇ ਫਿਰਦੇ ।
ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ, ਬਾਤਾਂ ਪਾਉਂਦੇ,
ਸੌਂ ਚੁੱਕੇ ਨੇ ਕੁੱਲ ਗਵਾਂਢੀ ।
ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਸੌਂਦਾ ਝੁੰਬ ਮਾਰ ਕੇ, ਹੇ ਮਨ ਮੇਰੇ ?
ਦਿਨ ਚੜ੍ਹਦੇ ਨੂੰ ਕਰਨ ਲਈ ਨੇ ਕੰਮ ਬਥੇਰੇ ।"
