ਰੂਹਾਂ ਦੀਆਂ ਪੀਂਘਾਂ 'ਤੇ ਲਈਏ ਹੁਲਾਰੇ
ਪੈਰਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਛੋਹੀਏ ਅੰਬਰ ਦੇ ਤਾਰੇ ।
ਜਿਸਮਾਂ ਦੀ ਯਾਰੀ ਤਾਂ ਧਰਤੀ ਦੀ ਛੁਹ ਹੈ,
ਆਜ਼ਾਦ ਹੋਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਅੰਬਰਾਂ ਦਾ ਮੋਹ ਹੈ,
ਚੰਨੇ ਦੀ ਨਾਓ 'ਤੇ ਘੁੰਮ ਆਈਏ ਸਾਰੇ ।
ਰਿਸ਼ਮਾਂ ਨੂੰ ਵਾਲਾਂ 'ਚ ਲਈਏ ਪਰੋ ਨੀ,
ਮਹਿਕਾਂ 'ਚ ਰੂਹਾਂ ਨੂੰ ਤਾਂ ਲਈਏ ਧੋ ਨੀ,
ਚਾਨਣ ਕੋਈ ਨੈਣਾਂ 'ਚੋਂ ਲਿਸ਼ਕਾਂ ਮਾਰੇ ।
ਬਾਹਾਂ 'ਚ ਬਾਹਾਂ ਦੇ ਗਜਰੇ ਸਜਾ ਕੇ,
ਧੜਕਣ ਦੀ ਗੋਦੀ 'ਚ ਨਗ਼ਮੇ ਬਿਠਾ ਕੇ,
ਹੋਠਾਂ ਦੀ ਕਿਸ਼ਤੀ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕਿਨਾਰੇ ।
ਸਤਰੰਗੀਆਂ ਪੀਂਘਾਂ ਨੇ 'ਵਾਜ ਮਾਰੀ,
ਆ ਝੂਟੀਏ ਏਸ 'ਤੇ ਵਾਰੋ ਵਾਰੀ,
ਇਹ ਕਾਫ਼ਰ ਜਵਾਨੀ ਇਹ ਸੁਹਣੇ ਨਜ਼ਾਰੇ ।
ਮੈਖ਼ਾਨੇ ਬੱਦਲਾਂ ਦੇ ਉੱਡਦੇ ਨੇ ਜਾਂਦੇ,
ਮਿਰੇ ਹੋਠ ਹੋਠਾਂ ਦੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਨੇ ਚਾਂਹਦੇ,
ਮਿਰਾ ਇਸ਼ਕ ਜੀਂਦਾ ਹੁਸਨ ਦੇ ਸਹਾਰੇ ।
ਰੂਹਾਂ ਦੀਆਂ ਪੀਂਘਾਂ 'ਤੇ ਲਈਏ ਹੁਲਾਰੇ
ਪੈਰਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਛੋਹੀਏ ਅੰਬਰ ਦੇ ਤਾਰੇ ।
