ਕੇਹੋ ਜਿਹੇ ਇਹ ਲੋਕ ਜਹਾਨ ਦੇ ਨੇ,
ਬਿਨਾ ਰੱਬ ਦੀ ਸੋਚ ਵਿਚਾਰ ਰਹਿੰਦੇ ।
ਸੁਬ੍ਹਾ, ਸ਼ਾਮ ਤੇ ਤਿੱਖੜ ਦੁਪਹਿਰ ਵੇਲੇ,
ਸੋਨੇ ਚਾਂਦੀ ਦਾ ਕਰਦੇ ਵਿਹਾਰ ਰਹਿੰਦੇ ।
ਰਹਿੰਦੇ ਭਾਂਡਿਆਂ ਵਾਂਗਰਾਂ ਠਹਿਕਦੇ ਇਹ,
ਜਿਧਰੇ ਕਿਧਰੇ ਵੀ ਦੋ ਜਾਂ ਚਾਰ ਰਹਿੰਦੇ ।
ਸਭਨਾਂ ਵਾਂਗ ਹਵਾ ਦੇ ਗੁਜ਼ਰ ਜਾਣਾ,
ਫਿਰ ਵੀ ਭਿੜਨ ਦੇ ਲਈ ਤਿਆਰ ਰਹਿੰਦੇ ।
