ਪਿਆ ਵਸਦਾ ਰਹੇ ਝਨਾਂ ਸਾਡਾ,
ਉਸ ਪਾਰ ਵਸੋਂ ਕੋਈ ਨਾਂ ਸਾਡਾ।
ਉਸ ਪਾਰ ਵਸੇ ਕੋਈ ਛਾਂ ਸਾਡੀ
ਉਸ ਪਾਰ ਵਸੇ ਕੋਈ ਬਾਂਹ ਸਾਡੀ
ਕੋਈ ਗਰਜ, ਕੋਈ ਚੁੱਪ-ਚਾਂ ਸਾਡੀ,
ਉਸ ਪਾਰ ਵਸੇ ਇਕ ਅਰਜ਼ ਮੇਰੀ
ਉਸ ਪਾਰ ਵਸੇ ਅਸਮਾਂ ਸਾਡਾ-
ਪਿਆ ਵਸਦਾ ਰਹੇ ਝਨਾਂ ਸਾਡਾ।
ਜੇ ਸ਼ਹੁ ਦਰਿਆ ਨੇ ਚੁੱਪ ਹੋਏ,
ਜੇ ਡੂੰਘੇ ਪੈਂਡੇ ਘੁੱਪ ਹੋਏ,
ਜੇ 'ਵਾਜ ਮੇਰੀ ਦੇ ਰੁੱਖ ਮੋਏ,
ਕਦੇ ਦੇਸ ਕਦੇ ਪ੍ਰਦੇਸਾਂ ਤੋਂ
ਕੋਈ ਰੋ ਕੇ ਲਵੇਗਾ ਨਾਂ ਸਾਡਾ-
ਪਿਆ ਵਸਦਾ ਰਹੇ ਝਨਾਂ ਸਾਡਾ।
ਨ ਰਾਂਝਣ ਮੰਨਣਾ ਚੀਨੇ 'ਤੇ
ਗੱਲ ਕਰਨੀ ਹਸ਼ਰ ਮਹੀਨੇ 'ਤੇ
ਸਿਰ ਲਹੂ-ਲੁਹਾਣ ਲਾ ਸੀਨੇ 'ਤੇ—
ਅਸਾਂ ਪੁੱਛਣਾ ਹਾਲ-ਹਵਾਲ ਤੇਰਾ
ਜਦ ਜਲ-ਬਲ ਗਿਆ ਨਿਸ਼ਾਂ ਸਾਡਾ—
ਪਿਆ ਵਸਦਾ ਰਹੇ ਝਨਾਂ ਸਾਡਾ।
ਇਕ ਛੁਪਿਆ ਅੱਥਰੂ ਤੇਗਾਂ ਦਾ
ਵਿਚ ਡੁੱਬਿਆ ਦਾਗ ਫ਼ਰੇਬਾਂ ਦਾ
ਮਨ ਡਾਢੇ ਬੇ-ਦਰੇਗਾਂ ਦਾ,
ਸੁਣ ਸੁਣ ਗੁਜਰਾਤ ਦੀ ਹੂੰਗਰ ਨੂੰ
ਕੋਈ ਸੂਰਜ ਰਹੇ ਰਵਾਂ ਸਾਡਾ-
ਪਿਆ ਵਸਦਾ ਰਹੇ ਝਨਾਂ ਸਾਡਾ।
ਤੇਰੀ ਮਿੱਟੀ ਵਿਚ ਦਸਤੂਰ ਮਿਰਾ
ਏਥੇ ਸੁੱਟਿਆ ਤੇਗਾਂ ਨੂਰ ਮਿਰਾ
ਏਥੇ ਹੋਇਆ ਕੌਲ ਜ਼ਰੂਰ ਮਿਰਾ,
ਤੇਰਾ ਜੰਮ ਜੰਮ ਸ਼ਹਿਰ ਲਾਹੌਰ ਵਸੇ
ਜ਼ਰਾ ਦੱਸਣਾ ਕਿਵੇਂ ਸੁਹਾਂ ਸਾਡਾ-
ਪਿਆ ਵਸਦਾ ਰਹੇ ਝਨਾਂ ਸਾਡਾ।
ਹੇ ਸਿਦਕ-ਕੁਹਰਾਮ ਦੀ ਰਾਤ ਹੈ !
ਬਸ ਚੜ੍ਹਣ-ਛਿਪਣ ਦੀ ਬਾਤ ਹੈ,
ਸਾਡਾ ਲਹੂ ਨਜ਼ਰ ਦੀ ਜ਼ਾਤ ਹੈ,
ਜੋ ਸ਼ਾਹ ਅਸਵਾਰ ਨੂੰ ਮਿਲਿਆ ਨਹੀਂ
ਉਹ ਸਮਝ ਨ ਸਕੇ ਥਾਂ ਸਾਡਾ-
ਪਿਆ ਵਸਦਾ ਰਹੇ ਝਨਾਂ ਸਾਡਾ।
ਗੁਜਰਾਤ ਦੇ ਪੁਲਾਂ ਨੂੰ ਤੋੜ ਕੇ
ਤੇਗਾਂ ਦੇ ਆਖ਼ਰੀ ਮੋੜ 'ਤੇ
ਅਸੀਂ ਕੂਕੇ ਜਾਨ ਨਿਚੋੜ ਕੇ,
ਸੁਣ ਮੁਰਸ਼ਦ ਤੇਰੇ ਪੱਤਣਾਂ 'ਤੇ
ਪਿਆ ਦਿਸੇ ਨ ਕੋਈ ਮਕਾਂ ਸਾਡਾ-
ਪਿਆ ਵਸਦਾ ਰਹੇ ਝਨਾਂ ਸਾਡਾ।
ਤੇਰਾ ਬੁੱਤ ਫੜਿਆ ਇਕ ਨਜ਼ਰ ਵਿਚ
ਅਸੀਂ ਸੁੱਤੇ ਸ਼ਹਿਰ ਬੇ-ਕਦਰ ਵਿਚ
ਤੇਰੇ ਘੋੜ ਦੀ ਪੈੜ ਦੀ ਫਜਰ ਵਿਚ,
ਕਦੇ ਆ ਜਮਰੌਦ ਦੇ ਵੱਲੋਂ ਤੂੰ
ਇਕ ਦੱਸ ਜਾ ਕੋਈ ਗਿਰਾਂ ਸਾਡਾ—
ਪਿਆ ਵਸਦਾ ਰਹੇ ਝਨਾਂ ਸਾਡਾ।
ਪਿਆ ਗਰਦ ਦਾ ਲਟਕੇ ਖੰਜਰ ਹੋ,
ਪਿਆ ਲਹੂ ਨਿਚੋੜੇ ਅੰਬਰ ਹੋ,
ਮੁੜ ਗਹਿਰਾ ਹੋਇਆ ਬੰਜਰ ਹੋ,
ਸੰਗ ਮੁਰਸ਼ਦ ਤੁਰੇ ਫ਼ਰੇਬ ਕੋਈ
ਪਿਆ ਦਿਸੇ ਨਸੀਬ ਬੇ-ਨਾਂ ਸਾਡਾ—
ਪਿਆ ਵਸਦਾ ਰਹੇ ਝਨਾਂ ਸਾਡਾ।
ਰਾਹ ਪੁੱਛਿਆ ਸ਼ਹਿਰ ਲਾਹੌਰ ਹਈ,
ਤੇਰੇ ਕਾਸੇ ਜਿਗਰ ਦਾ ਦੌਰ ਹਈ,
ਕੋਈ ਬਹੁਤ ਪੁਰਾਣਾ ਤੌਰ ਹਈ !
ਬਹੂੰ ਪੁਸ਼ਤਾਂ ਤੇਗ਼ ਲੁਕਾ ਸਾਡੀ
ਜਾ ਵੱਜਣਾ ਸਿਖਰ ਨਿਸ਼ਾਂ ਸਾਡਾ-
ਪਿਆ ਵਸਦਾ ਰਹੇ ਝਨਾਂ ਸਾਡਾ।
ਹਾਂ! ਧਮਕ ਮੁੱਠੀ ਵਿਚ ਤੇਗ ਦੀ ਹੈ,
ਗੱਲ ਸ਼ਾਹ ਰਗ ਵਾਲੇ ਵੇਗ ਦੀ ਹੈ,
ਆ ਲਟਕੀ ਬੂੰਦ ਫ਼ਰੇਬ ਦੀ ਹੈ,
ਮੇਰੇ ਨਿਹਕਲੰਕ ਦੇ ਰਾਹਾਂ 'ਤੇ
ਰੋ ਹੋਇਆ ਅਟਕ ਅਗਾਂਹ ਸਾਡਾ-
ਪਿਆ ਵਸਦਾ ਰਹੇ ਝਨਾਂ ਸਾਡਾ।
ਪਿਆ ਵਸਦਾ ਰਹੇ ਝਨਾਂ ਸਾਡਾ,
ਉਸ ਪਾਰ ਵਸੇ ਕੋਈ ਨਾਂ ਸਾਡਾ।
