ਵਿਸ਼ਵੀਕਰਨ ਦੀ ਜਿਹੜੇ ਚੌਸਰ ਵਿਛਾ ਰਹੇ ਨੇ ।
ਸਾਡੀ ਤਬਾਹੀਆਂ ਤੇ, ਉਹੀ ਮੁਸਕਰਾ ਰਹੇ ਨੇ ।
ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਭੋਗਣਾ ਹੈ, ਨ੍ਹੇਰੇ ਦਾ ਕਹਿਰ ਇੱਕ ਦਿਨ,
ਖ਼ੁਦਗ਼ਰਜ਼ – ਲੋਕ ਜਿਹੜੇ, ਦੀਵੇ ਬੁਝਾ ਰਹੇ ਨੇ ।
ਰਹਿਬਰ ਨੇ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ, ਭਟਕੇ ਮੁਸਾਫਿਰਾਂ ਨੂੰ,
ਰਸਤਾ ਵਿਖਾਉਣ ਦੀ ਥਾਂ, ਖ਼ੁਦ ਵਰਗਲਾ ਰਹੇ ਨੇ ।
ਤੈਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਸਜਦਾ, ਕਰਨਾ ਕਬੂਲ ਪੈਣਾ,
ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਦੀ ਆਸ ਲੈ ਕੇ, ਦਰ ਤੇ ਜੋ ਆ ਰਹੇ ਨੇ ।
ਅੰਧਕਾਰ ਦੇ ਪੁਜਾਰੀ, ਸੌੜੇ ਉਦੇਸ਼ ਖਾਤਰ,
ਪ੍ਰੀਤਾਂ ਦੇ ਆਲ੍ਹਣੇ ਨੂੰ , ਲਾਂਬੂ ਲਗਾ ਰਹੇ ਨੇ ।
ਪੁੱਜੇ ਨੇ ਲੋਕ ਜਿਹੜੇ, ਵਿਕਸਤ ਧਰਾਤਲਾਂ ਤੋਂ,
ਸਾਡੇ ਵਤਨ ‘ਚ ਆਪਣਾ, ਸਿੱਕਾ ਚਲਾ ਰਹੇ ਨੇ ।
ਓਹਨਾ ਨਿਤਾਣਿਆ ਦੀ, ਕਦ ‘ਅਰਸ਼’ ਸਾਰ ਲੈਂਦਾ,
ਉਮਰਾਂ ਨੂੰ ਗਹਿਣੇ ਪਾ ਕੇ, ਰਿਣ ਜੋ ਚੁਕਾ ਰਹੇ ਨੇ ।
