ਵਾਂਗ ਸੱਸੀ ਦੇ ਕਦ ਤੱਕ ਤੱਤੀ ਰਾਹ ਸੱਜਣਾਂ ਦਾ ਤੱਕਾਂ ।
ਉਡਦੀਆਂ ਧੂੜਾਂ ਪਾ ਵਿਚ ਜ਼ੁਲਫ਼ਾਂ ਤੱਤੀਆਂ ਰੇਤਾਂ ਫੱਕਾਂ ।
ਯਾਰੀ ਲਾਉਣੀ ਹੋਵੇ ਸੌਖੀ ਔਖੀ ਬਹੁਤ ਨਿਭਾਣੀ,
ਪੰਡ ਮੁਹੱਬਤ ਦੀ ਚੁੱਕ ਲੈਨਾਂ ਚੁੱਕ ਕੇ ਟੁਰ ਨਾ ਸੱਕਾਂ ।
ਤੇਰੇ ਨਾਜ਼ ਨਿਆਜ਼ਾਂ ਦੇ ਮੈਂ ਭੇਤ ਭਲੇ ਪਿਆ ਭੰਨਾਂ,
ਸੌ ਬਲ ਛਲ ਪਿਆ ਕਰੇ ਜ਼ਮਾਨਾ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਥਾਂ ਪੱਕਾਂ ।
ਗਲੀ ਗਲੀ ਵਿਚ ਫਿਰਦੀ ਦਿੱਸੇ ਅੰਨ੍ਹੀ ਧੂਆਂ ਰੌਲੀ,
ਦੁੱਖ ਦੇ ਭਾਂਬੜ ਬਲਦੇ ਦਿੱਸਣ ਜਿਹੜੇ ਵਿਹੜੇ ਤੱਕਾਂ ।
ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਪਿਆ ਟਕਰਾਵੇ ਜ਼ੁਲਮ ਦਾ ਉਹ ਆਵਾਜ਼ਾ,
ਕੋਹਸ਼ਿਕਨ ਨੂੰ ਸ਼ੀਰੀਂ ਬਾਝੋਂ ਜਿਸ ਪਾਇਆ ਵਿਚ ਸ਼ੱਕਾਂ ।
ਖੂਹ ਵਿਰਾਗਾਂ ਦਾ ਨਿੱਤ ਜੋੜਾਂ ਦੋ ਨੈਣਾਂ ਦੀ ਜੋਗੇ,
ਪਿਆਰ ਦੀ ਪੈਲੀ ਬੀਜਣ ਲੱਗਾ ਨਾ ਅੱਕਾਂ ਨਾ ਥੱਕਾਂ ।
ਸਾਰੇ ਦਿਲ ਜ਼ਖ਼ਮੀ ਜਦ ਵਿਹਣਾ ਨਾਲੇ ਦੀਦੇ ਗਿੱਲੇ,
ਆਪਣੇ ਦੁੱਖਾਂ ਦਰਦਾਂ ਦੇ ਮੈਂ ਨਾਂ ਲੈਦਾ ਪਿਆ ਝੱਕਾਂ ।
ਕੋਈ ਨਹਿਰ ਨਾ ਵਗਦੀ ਦਿੱਸੇ ਨਾ ਕੋਈ ਬਾਰੀ ਖੁੱਲ੍ਹੀ,
ਦੁੱਖ ਗ਼ਮਾਂ ਦੇ ਪਰਬਤ ਤੋਂ ਜਾਂ ਕਿਧਰੇ ਮਾਰ ਧਰੱਕਾਂ ।
'ਸ਼ਾਕਿਰ' ਮੇਰੇ ਬੇਵਸ ਦੀਦੇ ਭੇਤ ਪਏ ਦਿਲ ਦਾ ਭੰਨਣ,
ਕੀਕਣ ਤੱਤੀਆਂ ਹਾਵਾਂ ਰੋਕਾਂ ਠੰਡੇ ਹੌਕੇ ਡੱਕਾਂ ।
