ਯੋਗੀ ਬੈਠਾ ਸਮਾਧੀ ਲਗਾ ।
ਸਭ ਕੁੱਝ ਦਿਲੋਂ ਭੁਲਾ ।।
ਨਾ ਸੁੱਖ ਦੀ ਆਸ ਕੋਈ
ਤੇ ਨਾ ਦੁੱਖ ਦਾ ਡਰ ।
ਨਾ ਕੋਈ ਚਿੰਤਾ ਸਤਾਵੇ
ਤੇ ਨਾ ਮੌਤ ਦਾ ਡਰ ।।
ਇੱਛਾਵਾਂ ਮੁੱਕਤ ਹੋ ਕੇ ਬੈਠਾ
ਹਰ ਪਾਸੇ ਖਾਮੋਸ਼ੀ ਛਾਈ ।
ਨਾ ਕੁੱਝ ਕਰੇ ਨਾ ਕੁੱਝ ਬੋਲੇ
ਲੱਗੇ ਜਿਵੇਂ ਮੂਰਤ ਬਣਾਈ ।।
ਰੂਪ ਉਸਦੇ ਮੁੱਖੜੇ ਦਾ
ਚੰਦ ਵਾਂਗੂ ਚੱਮਕੇ ।
ਭਗਵੀਂ ਕੱਪੜੇ ਵਾਲ਼ ਸੁਨਹਿਰੀ
ਫੇਰੇ ਰਾਮ ਨਾਮ ਦੇ ਮਣਕੇ ।।
ਧਨ ਦੌਲਤ ਸਭ ਦਾਨ ਕੀਤੇ
ਰੱਖੇ ਪਾਸ ਦੋ ਸਵਾਸ਼ ।
ਕਿਸੇ ਚੀਜ਼ ਦਾ ਮੋਹ ਨਹੀਂ
ਬਸ ਪ੍ਰਭ ਮਿਲਣ ਦੀ ਆਸ ।।
ਜਸ਼ ਗਾਨ ਦੀ ਤ੍ਰੇਹ ਨਹੀਂ
ਨਾ ਮਾਇਆ ਦੀ ਭੁੱਖ ।
ਕੱਟ ਚੋਰਾਸੀ ਮਿਲੇ ਚਰਨ ਕਮਲ
ਵੱਡਾ ਨਾ ਕੋਈ ਸੁੱਖ ।।
