''ਤਾਂ ਦਿਸਦਾ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਤੂੰ ਆਪਣੀ ਪੈਰੀਂ ਆਪ ਹੀ ਕੁਹਾੜਾ ਮਾਰਿਆ ਹੈ। ਡੁੱਬ ਕੇ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਮਰ ਗਈ ? ਕੀ ਸਾਰੇ ਦਰਿਆਵਾਂ ਵਿੱਚ ਪਾਣੀ ਸੁੱਕ ਗਿਆ ਸੀ ? ਸਵਾਮੀ ਦੇ ਘਰ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਮਾਂ ਦੇ ਘਰ ਆ ਦੱਸਣਾ ਤੈਨੂੰ ਮੈਂ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਸਿਖਾਇਆ ਸੀ।"
ਮਾਪਿਆਂ ਦੀ ਮਦਦ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਉਹ ਆਪਣੀ ਪੈਰੀਂ ਉੱਠਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹੈ।
ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਅਗਲੇ ਦਾ ਘਰ ਦਿਸਦਾ ਏ, ਆਪਣੀ ਪੀਹੜੀ ਹੇਠ ਕੋਈ ਡੰਡਾ ਨਹੀਂ ਫੇਰਦਾ। ਆ ਗਿਆ ਮੈਨੂੰ ਮੱਤਾਂ ਦੇਣ ! ਸੱਦੀ ਨਾ ਬੁਲਾਈ ਮੈਂ ਲਾੜੇ ਦੀ ਤਾਈ।
ਬਾਬੇ ਨੇ ਸ਼ਹਿਰੀ ਬਾਬੂ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਅਸੀਂ ਪੇਂਡੂ ਮੂਰਖ ਚੰਗੇ ਹਾਂ, ਰੋਟੀ ਖਾ ਲੈਂਦੇ ਹਾਂ, ਆਪਣੀ ਨੀਂਦ ਸੌਂ ਲੈਂਦੇ ਹਾਂ।
ਇਸ ਧਰਤ ਸੁਹਾਵਣੀ ਉੱਤੇ ਲੱਖਾਂ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਤੇ ਕਰੋੜਾਂ ਅਮੀਰ ਆ ਕੇ ਆਪਣੀ ਆਪਣੀ ਚਲਾ ਕੇ ਚਲੇ ਗਏ।
ਨਰੈਣ ਸਾਖੀ ਏ, ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਗੱਲੋਂ ਨਹੀਂ ਜੇ ਮੁੜਨਾ। ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਕਨੂੰਨ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰੋ। ਮੈਂ ਇਸੇ ਲਿਖਤ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ ਇਨਸਾਫ਼ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ।
ਆਪਣੀ ਕਰਨੀ ਭਰਨੀ ਪੈਂਦੀ ਹੈ, ਜਿਹੋ ਜਿਹਾ ਸਲੂਕ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਨਾਲ ਕਰਾਂਗੇ, ਉਹੋ ਹੀ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਹੋਵੇਗਾ।
ਹਮਲੇ ਦੀ ਖਬਰ ਪੁੱਜਣ ਦੀ ਦੇਰ ਸੀ ਕਿ ਹਰ ਇੱਕ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਆਪਣੀ ਪੈ ਗਈ ਤੇ ਜਿੱਧਰ ਕਿਸੇ ਦੇ ਸਿੰਗ ਸਮਾਏ, ਉੱਧਰ ਉਹ ਨੱਸ ਦੌੜਿਆ।
ਜਿਹੜੀ ਸ਼ਰਤ ਹਾਸੇ ਹਾਸੇ ਵਿੱਚ ਲਿਖੀ ਸੀ, ਉਹ ਕਾਲ ਬਣ ਕੇ ਮੇਰੇ ਸਿਰ ਤੇ ਕੂਕਦੀ ਏ, ਤੇ ਹੁਣ ਮੈਂ ਕਈ ਦਿਨਾਂ ਦਾ ਈ ਪ੍ਰਾਹੁਣਾ ਆਂ। ਜੇ ਕਸਾਈ ਆਪਣੀ ਆਈ ਤੋਂ ਨਾਂ ਉੱਕਿਆ ਤੇ ਮੇਰਾ ਤੁਹਾਡਾ ਹਿਸਾਬ ਠੀਕ ਹੋ ਗਿਆ ਜਾਣੋ।
ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਅਨੰਤ ਰਾਮ ਨੂੰ ਮੁਆਫ ਕਰਨ ਲਈ ਸ਼ਾਮੂ ਸ਼ਾਹ ਨੂੰ ਬਥੇਰਾ ਕਿਹਾ ਪਰ ਉਸ ਇੱਕ ਨਾ ਸੁਣੀ ਤਾਂ ਅਨੰਤ ਰਾਮ ਨੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, "ਤੁਸੀਂ ਕਿਉਂ ਐਵੇਂ ਬੁਰੇ ਬਣਦੇ ਹੋ ? ਏਸ ਨੂੰ ਕਰ ਲੈਣ ਦਿਉ ਆਪਣੀ ਆਈ। ਜੇ ਮੇਰਾ ਲੇਖ ਈ ਏਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਏ ਤੇ ਤੁਸੀਂ ਕੀ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ ?
ਉਸ ਨਾਲ ਕੋਈ ਗੱਲ ਕਰੋ, ਉਹ ਆਪਣਾ ਰਾਗ ਗਾਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦਾ ਹੈ।
ਸੱਸ ਤੇ ਨਿਨਾਣਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਦੋ ਚਾਰ ਦਿਨ ਲੋਕ ਵਿਖਾਵੇ ਲਈ ਵਹੁਟੀਏ, ਵਹੁਟੀਏ ਕਰਦੀਆਂ ਰਹੀਆਂ। ਫੇਰ ਆਪਣਾ ਰੰਗ ਕੱਢਿਆ ਤੇ ਆਪਣੇ ਰਵਾਂ ਤੇ ਆ ਗਈਆਂ ਅਤੇ ਤੋਤੇ ਵਾਂਗ ਝੱਟ ਅੱਖਾਂ ਬਦਲ ਲਈਆਂ।