ਸ਼ਾਹ ਨੇ ਲਹਿਣ (ਨੌਕਰ) ਦੇ ਪਿਉ ਨੂੰ ਦੱਸਿਆ- ਲਹਿਣ ਨੂੰ ਤਾਂ ਨੱਸਿਆਂ ਹੋਇਆਂ ਮੁੱਦਤਾਂ ਹੋ ਗਈਆਂ ਨੇ। ਐਡਾ ਹੱਡ ਹਰਾਮ ਸੀ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਢਿੱਡ ਭਰਕੇ ਧੁੱਪੇ ਪਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ।
ਤੂੰ ਹਰ ਗੱਲ ਤੇ ਐਵੇਂ ਹੱਚ ਹੱਚ ਕਰੀ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਗੱਲ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਦਾ ਨਿਰਾਦਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਜ਼ਰਾ ਮੂੰਹ ਪੱਕਾ ਰੱਖਣ ਦੀ ਜਾਚ ਸਿੱਖ।
ਮੁਆਫ ਕਰਨਾ, ਅੱਜ ਤੁਹਾਨੂੰ ਗੱਲ ਦੀ ਅਸਲੀਅਤ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਈ, ਤੁਸੀਂ ਕੀ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ, ਪਰ ਜੇ ਤੁਹਾਡੀ ਥਾਂ ਕੋਈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਸਾਨੀ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਉਹ ਸੰਘੀ ਨਹੁੰ ਦੇਣ ਨੂੰ ਤਿਆਰ ਹੋ ਜਾਂਦਾ। ਪੂਰਨ ਚੰਦ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਪੈਰਾਂ ਨੂੰ ਕੁੜੱਲ ਚੜ੍ਹਨੇ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਏ।
ਹਰ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਮਹਿੰਗਾਈ ਤੇ ਰਹਿਣ ਲਈ ਥਾਂ ਦੀ ਤੰਗੀ ਨੇ ਸਾਰੇ ਮੱਧ ਵਰਗੀ ਟੱਬਰਾਂ ਦੀ ਸੰਘੀ ਘੁੱਟੀ ਹੋਈ ਹੈ।
ਮੌਲਵੀ ਹੁਰੀਂ ਸੰਘ ਪਾੜ ਪਾੜ ਕੇ ਕਹਿ ਰਹੇ ਸਨ -ਇਸਲਾਮ ਦੇ ਨਾਂ ਤੇ ਮਰ ਮਿਟਣ ਦਾ ਵੇਲਾ ਆ ਗਿਆ ਹੈ, ਕਾਫਰਾਂ ਨੇ ਅੱਤ ਚੁੱਕ ਲਈ ਹੈ। ਹੁਣ ਹੋਰ ਜਰਨਾ, ਦੀਨ ਇਸਲਾਮ ਦੀ ਸ਼ਾਨ ਨੂੰ ਵੱਟਾ ਲਾਉਣਾ ਹੈ।
ਬਾਬਾ ਜੀ ! ਸੰਗਲਾਂ ਦੇ ਜਿੰਨ ਕਦੇ ਪਿਆਰ ਦੀਆਂ ਜੱਫੀਆਂ ਦੇ ਕਾਬੂ ਆਏ ਹਨ ? ਆਪ ਕਿਉਂ ਮੂਰਖਾਂ ਨੂੰ ਸੋਧਣ ਉੱਠ ਤੁਰਦੇ ਹੋ?
ਵੇਖੋ ! ਜੱਟ ਜਾਤ ਵੀ ਕੋਡੀ ਖਚਰੀ ਹੋ ਗਈ ਏ; ਸੌਖੇ ਨਹੀਂ ਜੇ ਮਰਦੇ। ਇੱਕ ਪੈਸੇ ਹੱਥੋਂ ਦਿਓ, ਪਿਛੋਂ ਮਗਰ ਮਗਰ ਖ਼ਰਾਬ ਹੁੰਦੇ ਫਿਰੋ। ਫੇਰ ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ ਵਿਆਜ ਵੀ ਨਾ ਲਿਖੋ; ਕਿੱਡੇ ਅੰਞਾਣੇ ਬਣਦੇ ਨੇ।
"ਜਾਹ ਮੈਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰਨਾ ਈਂ, ਜਿਹੜਾ ਲੱਗਦਾ ਈ ਜ਼ੋਰ ਲਾ ਲੈ ਜਾ ਕੇ। ਭਲਕੇ ਪਿੰਡ ਦੀ ਪੰਚਾਇਤ ਸੱਦ ਕੇ ਸਾਰਾ ਮਾਮਲਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਰੱਖ ਦਿਆਂਗਾ ਤੇ ਵੇਖੀਂ ਫੇਰ ਖੜਕਦੇ ਨੇ ਸੋਲ੍ਹੀਏ ਕਿ ਨਹੀਂ ਤੈਨੂੰ। ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਜੰਮ ਕੇ ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਉੱਤੇ ਈ ਆਇਆ ਏਂ ਹੁਕਮ ਚਲਾਣ ?
ਮੁਕਦੀ ਗੱਲ ਕਿ ਮੈਂ ਸਹੁਰੇ ਘਰ ਪਹੁੰਚੀ, ਸਗਨ ਸ਼ੁਗਨ ਹੋਏ, ਚਾਅ ਮਲ੍ਹਾਰ ਹੋਏ, ਤੇ ਫਿਰ ਆਈ ਸੁਹਾਗ ਰਾਤ। ਪਤੀ ਦੇਵ ਦੇ ਪਹਿਲੇ ਦਰਸ਼ਨਾਂ ਨੇ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚੁੰਧਿਆ ਦਿੱਤੀਆਂ। ਉਸ ਵੇਲੇ ਮੈਂ ਸੋਲਾਂ ਆਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ 'ਉਰਵਸ਼ੀ' ਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ‘ਪਰੂਰਵਲ' ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਵੇਖਿਆ।
ਕੱਪੜੇ ਦਾ ਵਪਾਰ ਨਿਰਾ ਸੋਭਾ ਦੀ ਸੂਲੀ ਹੈ। ਬਾਹਰੋਂ ਬੜਾ ਮੁਨਾਫ਼ੇ ਵਾਲਾ ਨਜ਼ਰ ਆਂਦਾ ਹੈ, ਵਿੱਚੋਂ ਸੱਖਣੇ ਦਾ ਸੱਖਣਾ ਹੈ।
ਦਿੱਲੀ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰੈੱਸ ਕੌਣ ਵੇਚਦਾ ਏ ? ਪ੍ਰੈੱਸ ਤਾਂ ਸੋਨੇ ਦੀ ਖਾਣ ਏ।
ਉਸ ਦੀ ਪੜਚੋਲ-ਨਜ਼ਰ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਜਿਸ ਪਾਸਿਉਂ ਫੋਲ ਕੇ ਵੇਖਦੀ, ਉਹ ਬਾਰ੍ਹਾਂ ਵੰਨੀ ਦਾ ਸੋਨਾ ਸਾਬਤ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ ।