ਹਕੂਮਤ ਦੀ ਬੇਵਸੀ ਇਸ ਵੇਲੇ ਡਾਢੀ ਹੀ ਤਰਸਜੋਗ ਹੈ। ਕਰੜੇ ਤੋਂ ਕਰੜੇ ਹੁਕਮ ਜਾਰੀ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਵੱਛੀ-ਖੋਰਾਂ, ਜ਼ਮੀਰਾ-ਅੰਦੋਜ਼ਾਂ ਚੋਰ-ਬਜਾਰੀਆਂ ਨੂੰ ਸਖਤ ਸਜ਼ਾ ਦਿੱਤੀ ਜਾਇਗੀ। ਫਿਰ ਭੀ ਵੱਢੀ-ਜ਼ੋਰਾਂ ਦਾ ਬਜ਼ਾਰ ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਗਰਮ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ, ਤੇ ਦੁਖੀਆਂ ਦੀ ਚੀਕ ਪੁਕਾਰ ਉਵੇਂ ਹੀ ਘੱਟੇ ਕੌਡਾਂ ਵਿੱਚ ਰਲ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਅਸੀਂ, ਜੋ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਮਾਤਾ ਜੀ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਪਰ ਉਹ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਸਾਡਾ ਘੱਟਾ ਹੀ ਉਡਾਉਂਦੇ ਫਿਰਦੇ ਹਨ, ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦੇ, ਉਹ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦੇ।
ਜਿੰਨੀਆਂ ਵੱਧ ਗੱਲਾਂ ਕਰੋਗੇ, ਆਪਣੇ ਤੇ ਘੱਟਾ ਹੀ ਉਡਾਉਂਗੇ। ਚੁੱਪ ਕਰ ਰਹੋ ਤੇ ਚੰਗਾ ਜੇ।
ਧੀਆਂ ਭੈਣਾਂ ਨੂੰ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਪੂਜਦਾ ਹੁਣ, ਲੋਕੋ ! ਘਟਦੀਆਂ ਦਾ ਪਹਿਰਾ ਆ ਰਿਹਾ ਹੈ।
ਐਸਾ ਸਮਾਂ ਆ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਜਿਸ ਨੂੰ ਰਿਸ਼ਵਤ ਮਿਲਦੀ ਹੈ ਘੱਟ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ। ਅੱਜ ਕੱਲ ਤੇ ਉਹੀ ਧਰਮਾਤਮਾ ਹੈ ਜਿਸ ਦਾ ਹੱਥ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦਾ।
ਵਿਆਹ ਵਿੱਚ ਬੋਲ ਬੋਲ ਕੇ ਤੇ ਮਾੜਾ ਚੰਗਾ ਖਾ ਖਾ ਕੇ ਘੱਗਾ ਬਹਿ ਹੀ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਕੱਲ੍ਹ ਠੀਕ ਹੋ ਜਾਉਂਗੇ।
ਪਿੰਡ ਦਾ ਕੋਈ ਆਦਮੀ ਇਸ ਗੱਲ ਦੀ ਪ੍ਰਸੰਸਾ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ ਕਿ ਸੁਰਬੱਤੀ ਬਾਹਰ ਥਾਂ ਕੁੱਥਾਂ ਘੱਗਰੀ ਭੁੜਕਾਉਂਦੀ ਫਿਰੇ। ਉਸ ਨੂੰ ਆਰਾਮ ਨਾਲ ਘਰ ਬਹਿਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਮਰਦ ਮਰਦਾਂ ਨਾਲ ਨਜਿੱਠ ਲੈਣਗੇ।
ਤੂੰ ਕਿਸੇ ਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ, ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਘੋਗਲ ਕੰਨਾ ਬਣ ਕੇ ਬੈਠਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ।
ਪਿਤਾ ਨੇ ਆਪਣੇ ਨਾਲਾਇਕ ਪੁੱਤਰ ਨੂੰ ਗ਼ੁੱਸੇ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ, 'ਜੇਕਰ ਹੁਣ ਵੀ ਮੇਰਾ ਕਿਹਾ ਨਾ ਮੰਨਿਆਂ ਤਾਂ ਤੂੰ ਘਰੋਂ ਆਟਾ ਜਾਵੇਂਗਾ।'
ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਦੁਪਹਿਰੇ ਸੌਂ ਰਿਹਾ ਸਾਂ ਤਾਂ ਗਲੀ ਦੇ ਨਿਆਣਿਆਂ ਨੇ ਰੌਲਾ ਪਾ ਕੇ ਘਰ ਸਿਰ 'ਤੇ ਚੁੱਕ ਲਿਆ।
ਅਸੀਂ ਆਪਣੀਆਂ ਚੰਗੀਆਂ ਆਦਤਾਂ ਕਾਰਨ ਹਰ ਕਿਸੇ ਦੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਘਰ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ।
ਸਾਡੇ ਅਧਿਆਪਕ ਬਹੁਤ ਬਿਮਾਰ ਹਨ ,ਹੁਣ ਤਾਂ ਘੜੀਆਂ ਪਲਾਂ ਤੇ ਹੀ ਹਨ।