ਪੰਜਾਬੀ ਮੁਹਾਵਰੇ

ਸ਼ਾਂਤੀ ਨਿਰਉਤਸ਼ਾਹ ਜਿਹੀ ਹੋ ਗਈ, ਉਸ ਦਾ ਖਿਆਲ ਸੀ, ਕਿ ਸਰਲਾ ਇਸ ਕਹਾਣੀ ਦੀਆਂ ਤਾਰੀਫ਼ਾਂ ਦੇ ਪੁਲ੍ਹ ਬੰਨ੍ਹ ਦੇਵੇਗੀ।

ਤੁਸੀਂ ਵਿਰੋਧੀ ਪਾਰਟੀ ਨੂੰ ਭੰਡ ਭੰਡ ਕੇ ਹਜ਼ਾਰ ਆਪਣੀਆਂ ਤਾਰੀਫ਼ਾਂ ਦੇ ਗੀਤ ਗਾਈ ਜਾਉ, ਪਰ ਦੁਨੀਆਂ ਤੁਹਾਡੇ ਇਸ ਤਮਾਸ਼ੇ ਨੂੰ ਖੂਬ ਸਮਝਦੀ ਹੈ।

ਅਸੀਂ ਭਾਵੇਂ ਚਿੱਠੀ ਲਿਖੀਏ ਭਾਵੇਂ ਨਾ; ਸਾਡੇ ਅੰਦਰ ਹੀ ਤਾਰ ਵੱਜਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ।

ਪਾਠ ਕਰਦਿਆਂ ਕਰਦਿਆਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਤਾਰ ਪ੍ਰਭੂ-ਚਰਨਾਂ ਵਿੱਚ ਬੱਝ ਗਈ ਤੇ ਉਹ ਸਮਾਧੀ ਵਿੱਚ ਲੀਨ ਹੋ ਗਏ।

ਪੋਸਤੀ ਦੀ ਵਹੁਟੀ ਇਹ ਗੱਲਾਂ ਸੁਣ ਕੇ ਬੋਲੀ, ''ਖਟਾਉ ਨੇ ਖੱਟ ਆਂਦੀ ਭੁੱਖ ਤੇ ਨੰਗ, ਕੂੰਡਾ ਦਿਉ ਪੋਸਤ ਮਲੇ, ਤਾਰ ਦਿੱਤਾ ਇਸ ਪੋਸਤੀ ਦੀ ਖੱਟੀ ਨੇ ।"

ਕਦੇ ਸਾਰੇ ਭਰਾ ਇੱਕ ਮੁੱਠ ਸਨ, ਹੁਣ ਤਾਂ ਤਾਰ ਤਾਰ ਹੋਏ ਪਏ ਹਨ। ਇਸੇ ਲਈ ਕਾਰ ਵਿਹਾਰ ਵੀ ਪਿੱਛੇ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ।

ਤਾਂ ਸੁਣ ਚੁੱਪ ਕਰੇਂਦੇ ਸਾਊ, ਕੋਈ ਨਾ ਮੁਹੋਂ ਅਲਾਏ । ਕੇਹੜਾ ਤਾਪ ਵਿਹਾਝੋ ਆਪੋ, ਵੈਰ ਨਵੇਂ ਸਿਰ ਚਾਏ।

ਖੈਰ ! ਕੁਝ ਭੀ ਹੋਵੇ, ਪਰ ਏਨੇ ਤਜਰਬੇ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਘੱਟੋ ਘੱਟ ਇਤਨਾ ਤਾਂ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ ਹੈ ਕਿ ਨਾਵਲ ਲਿਖਣਾ ਕਿਤਨਾ ਔਖਾ ਕੰਮ ਹੈ। ਇਸ ਦੇ ਤਾਣੇ ਪੇਟੇ ਨੂੰ ਬਿਨਾਂ ਘੁੰਡੀ ਮਰੋੜੀ ਦੇ ਮੁੱਢ ਤੋਂ ਛੇਕੜ ਤੱਕ ਉਣਨਾ, ਪਾਤਰਾਂ ਦੇ ਕੈਰੈਕਟਰ ਸਾਂਭਣੇ ਆਦਿ, ਇਹ ਸਾਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਨਿਰਵਿਘਨਤਾ ਨਾਲ ਨਿਭਾ-ਹੁਣੀਆਂ ਠੱਠਾਂ ਮਖੌਲ ਨਹੀਂ।

ਹੁਣ ਉਹ ਦੁਕਾਨਦਾਰੀ ਦੇ ਕੰਮ ਵਿੱਚ ਤਾਕ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ ਤੇ ਕਦੇ ਕਸਰ ਨਹੀਂ ਖਾਏਗਾ।

ਫ਼ਰਕ ਭਾਵੇਂ ਤ, ਭ ਦਾ ਹੀ ਹੈ ਪਰ ਅਰਥਾਂ ਵਿੱਚ ਤੇ ਬਹੁਤ ਫ਼ਰਕ ਪੈ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਜਦੋਂ ਅਫਸਰ ਉਸਨੂੰ ਕਿਸੇ ਬੇਈਮਾਨੀ ਲਈ ਕਹੇ ਤਾਂ ਉਹ ਤੜਿੰਗ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਮੰਨਦਾ।

ਇਹੋ ਜਿਹੇ ਦੋ ਤੜਾਕੇ ਹੋਰ ਲੱਗ ਗਏ ਤੇ ਫ਼ਸਲ ਤਿਆਰ ਸਮਝੋ।