ਪੰਜਾਬੀ ਮੁਹਾਵਰੇ

ਅੱਗੇ ਤੇ ਘਾਟੇ ਦੀ ਸੱਟ ਮੈਂ ਸਹਾਰ ਗਿਆ ਹਾਂ ਪਰ ਇਹ ਸਲੇਟ ਐਸੀ ਲੱਗੀ ਹੈ ਕਿ ਮੇਰਾ ਭੱਠਾ ਹੀ ਬੈਠ ਗਿਆ ਹੈ।

ਅਜ਼ਾਦੀ ਦਿਵਸ ਤੇ ਝੰਡਾ ਲਹਿਰਾਇਆ ਗਿਆ ਤੇ ਵੱਖੋ ਵੱਖ ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਦੀਆਂ ਸੰਸਥਾਵਾਂ ਨੇ ਪੂਰਾ ਇੱਕ ਘੰਟਾ ਉਸ ਦੀ ਸਲਾਮੀ ਉਤਾਰੀ।

ਇਹ ਕਾਕਾ ਐਨਾ ਭੋਲਾ ਤੇ ਗਰੀਬ ਹੁੰਦਾ ਸੀ, ਪਈ ਸਲਾਹੁੰਦਿਆਂ ਦਾ ਮੂੰਹ ਸੁੱਕਦਾ ਸੀ। ਨਿਰਾ ਗਊ, ਕਹੀਏ ਪਈ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਦੰਦ ਨਹੀਂ, ਕੰਨੀਂ ਪਾਇਆ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰੜਕਦਾ।

ਟੈਂਪੂ ਵਾਲੇ ਨੇ ਅਵਾਜ਼ ਦਿੱਤੀ- ਸ਼ਾਹ ਜੀ ਚਲੋ ਵੀ ਜੇ ਚਲਣਾ ਏ, ਰਾਤ ਪੈ ਗਈ ਉੱਤੋਂ।
ਸ਼ਾਹ- ਹੁਣ ਨਹੀਂ ਜਾਣਾ, ਸਵੇਰੇ ਸਹੀ, ਹੁਣ ਸਲਾਹ ਰਹਿ ਗਈ ਏ ।

ਸ਼ਾਇਦ ਉਹਦਾ ਸਰੀਰ ਢਿੱਲਾ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਉਸ ਮੈਨੂੰ ਫ਼ਿਕਰ ਵਿੱਚ ਨਾ ਪਾਉਣ ਕਰਕੇ, ਚਿੱਠੀ ਨਾ ਲਿਖੀ ਹੋਵੇ।

ਉਹ ! ਮੈਂ ਖੂਨ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ? ਇਹ ਖਿਆਲ ਕਰ ਕੇ ਤਾਂ ਉਸ ਦਾ ਸਾਰਾ ਸਰੀਰ ਸੁੰਨ ਹੋ ਗਿਆ। ਕੀ ਮੈਂ ਸੱਚ ਮੁੱਚ ਸਰਲਾ ਦਾ ਖੂਨ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ?

ਅਸੀਂ ਧਰਮ ਦੀ ਰੱਖਿਆ ਲਈ ਸਰਬੰਸ ਲਾ ਦਿਆਂਗੇ। ਜਦ ਤੱਕ ਲੜਕੀ ਨੂੰ ਛੁੜਾ ਨਹੀਂ ਲੈਂਦੇ, ਸਾਡੇ ਉੱਤੇ ਅੰਨ ਪਾਣੀ ਬੁਰੀ ਵਸਤ ਬਰਾਬਰ ਹੈ।

ਤੁਸੀਂ ਭੀ ਸੋਚ ਰਹੇ ਹੋਵੋਗੇ ਕਿ ਦੇਸ ਵਿੱਚ ਘਟ ਰਹੀ ਖੁਰਾਕ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਪੂਰਾ ਕੀਤਾ ਜਾਏ । ਇਸ ਬਾਰੇ ਅਸੀਂ ਸਲਾਹ ਦੇਂਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਸਾਲ ਵਿੱਚ ਘੱਟ ਤੋਂ ਘੱਟ ਇੱਕ ਮਹੀਨਾ ਵਰਤ ਰੱਖ ਲਿਆ ਜਾਏ, ਤੇ ਇਹ ਸਮਝ ਲਿਆ ਜਾਏ ਕਿ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਦੇ ਚਲੇ ਜਾਣ ਪਿੱਛੋਂ ਭੀ ਭੇਜੇ ਅਜੇ ਇੱਥੇ ਹੀ ਹਨ ਤੇ ਸਰਦੇ ਪੁੱਜਦੇ ਲੋਕ ਮਹਿੰਗੀ ਕਣਕ ਖ਼ਰੀਦ ਕੇ ਗਰੀਬਾਂ ਨੂੰ ਵੇਖਿਆ ਮਾਰਨ ਦੇ ਥਾਂ ਫਲ-ਅਹਾਰੀ ਬਣ ਜਾਣ ਤੇ ਜਲਾਹੇ ਦੇ 'ਖਾਵਾਂ ਤਾਂ ਸ਼ੱਕਰ ਤੇ ਸੇਵੀਆਂ ਖਾਵਾਂ, ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਸੂਰ ਖਾਵਾਂ ਦੀ ਸਹੁੰ ਖਾਣ ਵਾਂਗ ਅੰਨ ਖਾਣ ਦੀ ਉੱਕੀ ਹੀ ਸਹੁੰ ਚੁੱਕ ਲੈਣ।

ਇਸ ਬਾਜ਼ੀ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਚਾਰ ਸਰਾਂ ਦਿੱਤੀਆਂ ਹਨ।

ਦਸ ਰੁਪਿਆਂ ਨਾਲ ਮੇਰਾ ਕੰਮ ਸਰ ਜਾਏਗਾ।

ਉਹ ਵੇਖਾਂ ! (ਸਾਡੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਜੰਮੀ) ਆ ਕੇ ਸੌ ਸੌ ਗੱਲ ਬਣਾਈ ਐ, ਸਮੇਂ ਨੂੰ ਤੇ ਅੱਗ ਲੱਗਦੀ ਜਾਂਦੀ ਏ, ਵੱਡੇ ਵਡੇਰੇ ਦਾ ਤੇ ਆਦਰ ਮਾਨ ਰਿਹਾ ਹੀ ਨਹੀਂ।

ਜਦੋਂ ਸਮੇਂ ਦੀ ਥਪੇੜ ਲੱਗਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਬੜੇ ਬੜੇ ਠੀਕ ਰਾਹ ਤੇ ਆ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਤੂੰ ਤੇ ਕੱਲਾ ਮੈਂ ਹੀ ਨਹੀਂ।