ਕੌੜੀ- ਇਹੀ ਹਾਲ ਹੈ ਦੁਨੀਆਂਦਾਰੀ ਦਾ। ਦੁੱਖ ਕਟਿਆ ਰਾਮ ਨਠਿਆ । ਹੁਣ ਸਤਸੰਗ ਲਾਉਣ ਦੀ ਕੀ ਲੋੜ ਹੈ ? ਕਾਕਾ ਰਾਜੀ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ।
ਇਸ ਜੁਗ ਵਿੱਚ ਤਾਂ ‘ਦੁੱਖ ਦਰਦ ਦੇਹ, ਦੁੱਖ ਦਰਦ ਲੈ' ਵਾਲਾ ਹੀ ਕੰਮ ਹੈ । ਸੁੱਖ ਦਿਉ, ਸੁੱਖ ਲਉ । ਦੁੱਖ ਦਿਉ ਦੁੱਖ ਲਉ।
ਉਸ ਮਤਲਬੀ ਦੀਆਂ ਚੋਪੜੀਆਂ ਵੱਲ ਧਿਆਨ ਨਾ ਦਿਉ। ਉਹ ਤੁਹਾਨੂੰ ਐਵੇਂ ਰਝਾਉਂਦਾ ਹੈ। ‘ਦੁਖੜੇ ਰੋਂਦੀ ਯਾਰਾਂ ਦੇ ਲੈ ਲੈ ਨਾਂ ਭਰਾਵਾਂ ਦੇ ।" ਲੋੜ ਉਨ੍ਹੇ ਆਪਣੀ ਪੂਰੀ ਕਰਨੀ ਹੈ।
ਬੱਚੀ, ਕੀ ਕਰਾਂ, ਅੱਜ ਕਈ ਮਹੀਨੇ ਹੋ ਗਏ ਹਨ ਤੇਰੇ ਵੀਰ ਦਾ ਮੂੰਹ ਵੇਖਿਆਂ। 'ਦੁੱਖਾਂ ਦੀਆਂ ਘੜੀਆਂ ਲੰਘਣ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀਆਂ। ਤੂੰ ਹੀ ਕੋਈ ਉਪਾ ਦੱਸ।
ਮਾਂ- ਪੁੱਤਰ ! ਨਾ ਰੋ, ਅਜੇ ਅਗਲੇ ਦੁੱਖ ਨਹੀਂ ਭੁੱਲੇ। ਤੇਰੇ ਰੋਣ ਨਾਲ ‘ਦੁਖੀ ਹੋਈ ਥਾਂ ਹੋਰ ਦੁਖਦੀ ਹੈ।'
ਤੁਸੀਂ ਸਾਨੂੰ ਕੀ ਮਿਹਣਾ ਮਾਰਦੇ ਹੋ ਕੰਜੂਸੀ ਦਾ ? ਤੁਸੀਂ ਘੱਟ ਹੋ ? 'ਦੁਧ ਸਾਂਭੇ ਗੁਜਰੇਟੀ, ਧੰਨ ਸਾਂਭੇ ਖਤਰੇਟੀ । ਹਰੇਕ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਵਸਤ ਪਿਆਰੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।
ਗੜਕੂ ਸਮਝ ਗਿਆ ਕਿ ਜ਼ਮਾਨੇ ਦੀ ਡਰਾਈ ਹੋਈ ਇਹ ਤੀਵੀਂ ਬਹੁਤੀ ਹੀ ਵਹਿਮਣ ਹੋ ਗਈ ਹੈ । ਤੇ 'ਦੁੱਧ ਦਾ ਸੜਿਆ ਆਦਮੀ ਜਿਵੇਂ ਲੱਸੀ ਨੂੰ ਫੂਕਾਂ ਮਾਰ ਮਾਰ ਪੀਂਦਾ ਹੈ, ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਇਸ ਨੂੰ ਹਰ ਚੀਜ਼ ਵਿਚੋਂ, ਵਿਸਾਹ ਘਾਤੀ ਦੀ ਬੂ ਆਉਣ ਲਗ ਪੈਂਦੀ ਹੈ।
ਮੈਂ ਝੂਠ ਜੁ ਨਾ ਬੋਲਣਾ ਹੋਇਆ, ਕਿਸੇ ਦੀ ਰਕਮ ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਮਾਰਦਾ, ‘ਦੁੱਧ ਦਾ ਦੁੱਧ ਤੇ ਪਾਣੀ ਦਾ ਪਾਣੀ ਮੈਂ ਕਰ ਛੱਡਨਾ।
ਠੀਕ ਤੇ ਹੈ, ਬਾਬਾ ਜੀ ! ਦੁੱਧਲ ਗਾਂ ਦੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਚੁੱਪ ਕਰਕੇ ਸਹਿ ਲਈਦੀਆਂ ਨੇ । ਮਦਦਗਾਰ ਜੋ ਹੋਇਆ ਹਰ ਵੇਲੇ ਦਾ। ਕਦੀ ਝਿੜਕ ਲੈਂਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਕੀ ਹੋਇਆ।
ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੀ -ਨਹੀਂ ਦੁਨੀਆਂਦਾਰਾਂ ਨੂੰ ਬਾਬਾ ਆਦਮ ਵਾਲਾ ਸਵਰਗ ਨਹੀਂ ਚਾਹੀਦਾ । ਇਨਸਾਨ ਲਈ ਇਸ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿਚ ਸਵਰਗ ਇਹੀ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਦੁੱਧੀਂ ਨਹਾਵੇ ਤੇ ਪੁੱਤੀਂ ਖੇਡੇ।
ਮੈਂ ਕਰਮਾਂ ਸੜੀ ਨੇ ਤੇਰਾ ਕੁਝ ਵੀ ਨਾ ਸਵਾਰਿਆ । ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਪੁੱਤਰ 'ਦੁੱਧੀ ਨਾਉਂਦੇ ਤੇ ਮੱਖਣੀ ਪਲਦੇ ਨੇਂ । ਤੈਨੂੰ ਦੋ ਸੁੱਕੀਆਂ ਰੋਟੀਆਂ !
ਵਾਸੂ- ਤੁਸੀਂ ਮੇਰਾ ਸੱਚ ਨਹੀਂ ਮੰਨਦੇ । ਦੇਵੀ ਦੀ ਸਹੁੰ । ਲੜਾਈ ਭੜਾਈ ਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣਕੇ ਸਾਨੂੰ ਤਾਂ ਚਾਅ ਚੜ੍ਹ ਜਾਂਦਾ ਏ । ਦੋਵੇਂ ਪਿਉ ਪੁੱਤ ਛੜੇ ਮਲੰਗ ਹਾਂ । 'ਦੁਨੀਆਂ ਤੇ ਜਿਹੇ ਆਏ, ਜਿਹੇ ਨਾ ਆਏ' ਅਸੀਂ ਕਹਿੰਦੇ ਹਾਂ ਸਾਡੀਆਂ ਲੋਥਾਂ ਕਿਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਿਰੇ ਲੱਗ ਜਾਣ । ਦੁਨੀਆਂ ਉੱਤੇ ਸਾਡਾ ਨਾਂ ਰਹਿ ਜਾਏ।