ਗੱਲ ਬੜੀ ਮੁਸ਼ਕਲ ਏ। ਉਸ ਨੂੰ ਇਸ ਭੈੜੀ ਵਾਦੀ ਤੋਂ ਕਿਵੇਂ ਮੋੜਿਆ ਜਾਇ। 'ਲਖ ਸਬੂਣਾ ਜੇ ਲਗੇ, ਕਾਲੇ ਕਦੇ ਨਾ ਹੋਵਨ ਬਗੇ' ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਹੈ ਉਸ ਨਾਲ ਤਾਂ।
ਪੁੱਤ੍ਰ, ਤੈਨੂੰ ਅੱਜ ਮੈਂ ਜੋ ਨਸੀਹਤ ਦੇਂਦਾ ਹਾਂ, ਸੁਣ ਲੈ। 'ਲਖੀਂ ਹੱਥ ਨਾ ਆਉਂਦੀ ਦਾਨਸ਼ਮੰਦਾਂ ਦੀ ਮਤ' ਕੱਲ੍ਹ ਨੂੰ ਤੈਨੂੰ ਅਜੇਹੀ ਗੱਲ ਲੱਖੀਂ ਤੇ ਕਰੋੜੀਂ ਹੱਥ ਨਹੀਂ ਆਵੇਗੀ।
ਕਾਂਗੜੇ ਦਾ ਰਾਜਾ ਲੜਨ ਲਈ ਬੜਾ ਉਤਾਵਲਾ ਜਾਪਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਉਸ ਨੂੰ ਵਿੱਚੋਂ ਕੀ ਲੱਭੇਗਾ ? ਅਖੇ, 'ਲਗ ਲੜਾਈਏ, ਧੇਲੇ ਦਾ ਗੁੜ ਖਾਈਏ।'
ਇਹ ਦਾਓ ਵੀ ਖੇਡ ਵੇਖਣ ਵਿਚ ਕੀ ਹਰਜ ਏ ? 'ਲਗਾ ਤਾਂ ਤੀਰ ਨਹੀਂ ਤੇ ਤੁੱਕਾ ਹੀ ਸਹੀ।' ਸਾਡਾ ਕੀ ਜਾਂਦਾ ਏ ?
ਮੀਂਹ ਪਏ ਨਹੀਂ, ਫਸਲਾਂ ਕਿੱਥੋਂ ਹੋਣ। 'ਲਗੀ ਓੜ ਤੇ ਖੇਤੀ ਚੌੜ।' ਸਾਡਾ ਕੀ ਕਸੂਰ ?
ਜਿਉਂ ਭਾਵੇ ਤਿਉਂ ਕਰੇ ਪਿਆਰਾ, ਇਨ੍ਹਾਂ ਲਗੀਆਂ ਦਾ ਪੰਥ ਨਿਆਰਾ । ਰਾਤਾਂ ਦਿਹੈ ਧਿਆਨ ਤੁਹਾਰਾ, ਜਿਉਂ ਭਾਵੇਂ ਤਿਉਂ ਤਾਰੀਦਾ।
'ਆਹਾ ! ਲੱਗੀਆਂ ਨੂੰ ਕੌਣ ਜਾਣੇ ? ਇਖ਼ਲਾਕੀ ਜੀਵਨ ਵਾਲੇ, ਆਤਮ ਅਵਸਥਾ ਦੇ ਲਗੇ ਪ੍ਰੇਮ ਦਾ ਹਾਲ ਕੀ ਜਾਣਨ ?
ਜੇ ਤੂੰ ਤਖਤ ਹਜ਼ਾਰੇ ਦਾ ਸਾਂਈਂ, ਅਸੀਂ ਸਿਆਲਾਂ ਦੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ । ਕਹੈ ਹੁਸੈਨ ਫਕੀਰ ਰੁਬਾਣਾ, ਲਗੀਆਂ ਮੂਲ ਨਾ ਮੁੜੀਆਂ ।
ਮਿੱਤ੍ਰਾ 'ਲਗੀ ਕਾੜ ਕਰੇਂਦੀਏ ਦੁਖ ਜੂ ਸਿਰ ਆ ਪਏ।' ਰੋਵਾਂ ਨਾ ਤਾਂ ਕੀ ਕਰਾਂ ?
ਸੱਚ ਹੈ 'ਲਗੀ ਜਾਣਨ ਦੋ ਜਣੇ ਲੋਹਾ ਤੇ ਲੋਹਾਰ' ਜਿਸ ਨੂੰ ਖੇਦ ਹੀ ਨਾ ਪੁੱਜੇ, ਉਹ ਪੀੜਾ ਨੂੰ ਕੀ ਜਾਣੇ ?
'ਲਗੀ ਭੁੱਖ ਤੇ ਕੁਝ ਨਾ ਪੁੱਛ।' ਖਾਣ ਵੇਲੇ ਸਾਨੂੰ ਗੱਲਾਂ ਦੀ ਵਿਹਲ ਕਿੱਥੇ ?
ਧਨ ਆਉਣ ਲੱਗੇ ਤਦ ਅੰਨ੍ਹੇ ਵਾਹ ਆਉਂਦਾ ਹੈ । 'ਲੱਛਮੀ ਪੁੱਛ ਕੇ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ' ਸਿਆਣਿਆਂ ਸੱਚ ਹੀ ਆਖਿਆ ਹੈ।