ਪੰਜਾਬੀ ਮੁਹਾਵਰੇ

ਪੰਜਾਬੀ ਲੋਕ ਘਰ ਆਏ ਮਹਿਮਾਨ ਨੂੰ ਫੁੱਲਾਂ ਨਾਲ ਤੋਲ ਕੇ ਰੱਖਦੇ ਹਨ।

ਜਦੋਂ ਸੰਦੀਪ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਉਸ ਦੇ ਮਾਮਾ ਜੀ ਅੱਜ ਅਮਰੀਕਾ ਤੋਂ ਆ ਰਹੇ ਹਨ, ਤਾਂ ਉਹ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਫੁੱਲੀ ਨਾ ਸਮਾਈ।

ਤੂੰਹੀਉ ਅਵਤਾਰ ਸਿੰਘ ਦੇ ਆਉਣ ਤੇ ਖੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਫੁੱਲੀ ਨਹੀਂ ਸਮਾਂਦੀ। ਲੰਘਦਿਆਂ ਜਾਂਦਿਆਂ ਨੂੰ ਮੋਢੇ ਪਈ ਮਾਰਨੀ ਏਂ।

ਉਸ ਵਿਚਾਰੇ ਨੂੰ ਅੱਜ ਮੋਇਆਂ ਤੇਰਾਂ ਦਿਨ ਹੋ ਗਏ ਹਨ, ਹੁਣ ਹੀ ਫੂਹੜੀ ਛੱਡੀ ਗਈ ਹੈ।

ਵਿਚਾਰੇ ਕਿੱਥੇ ਫੂਹੜੀ ਪਾਈ ਬੈਠੇ ਹਨ ; ਮੈਂ ਵੀ ਅਫਸੋਸ ਕਰ ਆਵਾਂ ! ਹਾਂ ਹੁਣ ਅਫਸੋਸ ਹੀ ਹੈ, ਉਹ ਵਿਚਾਰਾ ਤੇ ਚੜ੍ਹਦੀ ਜਵਾਨੀ ਵਿੱਚ ਲੱਕੜਾਂ ਵਿੱਚ ਜਾ ਪਿਆ ਹੈ।

ਉਸ ਵਿੱਚ ਲਿਆਕਤ ਤੇ ਜੋ ਹੈ, ਸਾਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ ; ਬਸ ਇਕ ਕੰਮ ਉਸ ਵਰਗਾ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਆਂਦਾ ਤੇ ਉਹ ਹੈ ਫੂਕ ਚਾੜ੍ਹਨ ਦਾ। ਹਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਦਬ ਕੇ ਫੂਕ ਚਾੜ੍ਹਦਾ ਹੈ ਤੇ ਆਪਣਾ ਮਤਲਬ ਕੱਢ ਕੇ ਪਰੇ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।

ਰਾਮ ਹਨੀ ਨੂੰ ਫ਼ੂਕ ਦੇ ਕੇ ਆਪਣਾ ਉੱਲੂ ਸਿੱਧਾ ਕਰ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।

ਮੌਤ ਦਾ ਕੁਝ ਵੇਲਾ ਵਖਤ ਨਹੀ, ਕਈ ਵਾਰੀ ਬੈਠਿਆਂ ਸੁੱਤਿਆਂ ਹੀ ਬੱਚੇ ਦੀ ਫੂਕ ਨਿਕਲ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਤੇ ਸਾਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਧਰੀਆਂ ਧਰਾਈਆਂ ਰਹਿ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ।

ਹਿੰਮਤ ਉਠ ਕੇ ਸ਼ੇਰ ਜਿਉਂ ਮਾਰੇ ਲਲਕਾਰਾ, ਔਕੜ ਕੋਡੀ ਆ ਪਏ ਮੈਂ ਕਰਾਂ ਸੁਖਾਲੀ, ਫੂਕਾਂ ਮਾਰ ਉਡਾ ਦਿਆਂ, ਕਿਸਮਤ ਘਟ ਕਾਲੀ।

ਪੰਡਤ ਹੁਰਾਂ ਦੇ ਅੱਖਾਂ ਮੀਟਣ ਦੀ ਹੀ ਢਿੱਲ ਸੀ ਕਿ ਸਾਰਾ ਐਸ਼ਵਰਯ ਫੂੰਹ ਫਾਂਹ ਹੋ ਗਿਆ। ਕੁਝ ਸ਼ਰੀਕਾਂ ਨੇ ਸਾਂਭ ਲਿਆ ਤੇ ਕੁਝ ਕਰਜ਼ ਖਾਹਾਂ ਨੇ।

ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਤਨਖਾਹ ਕਿੰਨੀ ਸੂ; ਬਾਹਰੋਂ ਤੇ ਬੜੀ ਫੂੰ ਫਾਂ ਰੱਖੀ ਹੋਈ ਸੂ । ਹਰ ਵੇਲੇ ਬਣਿਆ ਠਣਿਆ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ।

ਰੱਬ ਨਾ ਕਰਾਏ, ਜੇ ਕੋਈ ਜੁਆਨ ਕੁੜੀ ਕਿਸੇ ਇਹੋ ਜਿਹੇ ਫੇਰ ਵਿੱਚ ਪੈ ਜਾਏ ਤਾਂ ਕੀ ਮਾਪਿਆਂ ਵੱਲੋਂ ਤੇ ਕੀ ਭਾਈਚਾਰੋ ਵੱਲੋਂ ਉਸ ਵਿਚਾਰੀ ਲਈ ਕਿਆਮਤ ਪੈਦਾ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਕੁਦਰਤ ਦਾ ਇਨਸਾਫ਼ ਭੀ ਕੇਡਾ ਇਕ-ਪੱਖਾ ਹੈ। ਪਾਪ ਦੀ ਪੰਡ, ਜਿਹੜੀ ਕੁੜੀ ਮੁੰਡੇ ਦੋਹਾਂ ਦੀ ਕ੍ਰਿਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਕੁੜੀ ਉੱਤੇ ਲੱਦ ਦੇਂਦੀ ਹੈ, ਇਹ ਕੁਦਰਤ।