ਪੰਜਾਬੀ ਮੁਹਾਵਰੇ

ਜਿਵੇਂ ਵੀ ਹੋ ਸਕਦਾ ਈ, ਇਹ ਗੱਲ ਮੰਨ ਲੈ ਤੇ ਮੇਰੇ ਧੌਲਿਆਂ ਦੀ ਲਾਜ ਰੱਖ ਲੈ। ਮੈਂ ਜੋ ਤੇਰੇ ਪਾਸ ਟੁਰ ਕੇ ਆ ਗਿਆ ਹਾਂ।

ਪਿਤਾ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਰ ਰਾਮ ਅੱਗੇ ਵਾਸਤੇ ਪਾਉਣ ਲੱਗਾ ਕਿ ਮੇਰੇ ਧੌਲਿਆਂ ਦੀ ਲਾਜ ਰੱਖ ਤੇ ਅੱਡ ਨਾ ਹੋ, ਪਰ ਉਹ ਟੱਸ ਤੋਂ ਮੱਸ ਨਾ ਹੋਇਆ।

ਮੈਂ ਏਹੋ ਜਹੀ ਧੀ ਦਾ ਮੂੰਹ ਨਹੀਂ ਵੇਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਜਿਹੜੀ ਮੇਰੇ ਕਹਿਣ ਤੇ ਨਹੀਂ ਤੁਰਦੀ । ਮੈਂ ਏਹਨੂੰ ਐਸਾ ਧੱਕਾ ਦੇਣਾ ਏ ਕਿ ਮੱਥੇ ਨਹੀਂ ਲਾਉਣਾ ਮੁੜ ਕੇ । ਏਹਨੇ ਕੁੜਮਾਂ ਦੇ ਸਾਮ੍ਹਣੇ ਮੇਰੇ ਧੌਲਿਆਂ ਵਿੱਚ ਸੁਆਹ ਪਾ ਦਿੱਤੀ ਏ ।

ਰਣਦੀਪ ਨੇ ਭੈੜੇ ਕੰਮ ਕਰ ਕੇ ਆਪਣੇ ਧੌਲ਼ਿਆਂ ਵਿੱਚ ਘੱਟਾ ਪਾ ਲਿਆ ।

ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਇਕ ਮੰਤਰ ਹੈ ਜੋ ਰਾਖ ਵਿੱਚ ਮੇਖ ਮਾਰਦਾ ਏ, ਕਿਸੇ ਦੀ ਸ਼ਕਤੀ ਨਹੀਂ ਇਹਨੂੰ ਪੁੱਟ ਸਕੇ । ਏਸੇ ਮੰਤ੍ਰ ਦੇ ਜ਼ੋਰ ਛਨਿਗਰ ਨੂੰ ਮੈਂ ਵੱਸ ਕੀਤਾ ਹੋਇਆ ਏ । ਮੈਨੂੰ ਤੇ ਧੌਲੇ ਆ ਗਏ ਇਸ ਵਿੱਦਿਆ ਵਿੱਚ। ਮੰਤਰ ਕਰਾਂਗਾ ਐਸਾ ਜੋ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਰੋਗ ਨੇੜੇ ਨਾ ਆਵੇ ਤੇ ਸੁਹਾਗ ਦਾ ਪੂਰਾ ਸੁਖ ਹੋਵੇ।

ਲੋਕੀਂ ਉੱਜੜ ਗਏ ਸਨ ਪਰ ਹੁਣ ਫਿਰ ਵੀ ਸਾਰੇ ਕਿਸੇ ਨਾ ਕਿਸੇ ਧੰਦੇ ਲੱਗ ਗਏ ਨੇ, ਭਾਵੇਂ ਥੋੜ੍ਹਾ ਤੇ ਭਾਵੇਂ ਬਹੁਤ।

ਬਹਾਦਰ ਆਪਣਾ ਕੰਮ ਦਿਲ ਲਾ ਕੇ ਕਰਦਾ, ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਸ਼ਕਾਇਤ ਦਾ ਮੌਕਾ ਨਾ ਦਿੰਦਾ, ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਦੇ ਮਜ਼ਦੂਰਾਂ ਨਾਲ ਉਹਦਾ ਕੋਈ ਜ਼ਿਆਦਾ ਵਾਸਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਜਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਘਰ ਚੁਪੀਤਾ ਪਿਆ ਰਹਿੰਦਾ, ਇੰਜ ਹੀ ਕੰਮ ਕਾਜ ਵਿਚ ਵੀ ਆਪਣੀ ਧੰਨ ਵਿਚ ਮਸਤ ਰਹਿੰਦਾ। ਬਹਾਦਰ ਦਾ ਕੰਮ ਹਮੇਸ਼ਾ ਸਾਫ਼ ਸੁਥਰਾ ਤੇ ਸੁਚੱਜਾ ਹੁੰਦਾ।

ਮੋਹਨ ਕਾਫੀ ਚਿਰ ਤੋਂ ਨੌਕਰੀ ਲਈ ਨੱਸ ਭੱਜ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਪਰ ਅਜੇ ਤੱਕ ਕਿਤੇ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਬਣੀ।

ਮੁਸਾਫ਼ਰ ਥੋੜ੍ਹੀ ਨਸ਼ੇ ਪਾਣੀ ਲਈ ਇਸ ਚੌਂਕ ਤੇ ਬੈਠ ਗਏ।

ਜਦੋਂ ਸੁੱਤੇ ਨਸੀਬ ਜਾਗਣ ਤੇ ਆਂਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਆਪੇ ਹੀ ਸਾਰੀਆਂ ਅਕਲਾਂ ਆ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ ਤੇ ਹਰ ਪਾਸੇ ਲੋਕ ਸਬੱਬ ਬਣਦਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਉਸ ਗ਼ਰੀਬ ਦੇ ਨਸੀਬ ਫੁੱਟ ਗਏ ਹਨ, ਬਦ-ਕਿਸਮਤੀ ਆ ਗਈ ਹੈ ਤੇ ਮੁਸ਼ਕਲ ਆ ਖੜੀ ਹੋਈ ਹੈ।

ਗੱਜਣ ਸਿੰਘ ਨੇ ਬਸੰਤ ਸਿੰਘ ਬਾਰੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਉਸ ਦੀ ਕੁੜਮਾਈ ਬੁਲੰਦ ਗੜ੍ਹੀਏ ਸਰਦਾਰਾਂ ਦੇ ਘਰ ਹੋ ਗਈ ਏ ! ਇਕੋ ਇਕ ਧੀ ਏ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ; ਖਵਰੇ ਬਸੰਤ ਸਿੰਘ ਦਾ ਨਸੀਬ ਕਿਵੇਂ ਲੜ ਗਿਆ ਉੱਥੇ । ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਤੇ ਬੜੇ ਬੜੇ, ਜਗੀਰਦਾਰ ਤੇ ਸਰਦਾਰ ਤਰਲੇ ਕਰ ਰਹੇ, ਪਰ ਤੁਸੀਂ ਜਾਣਦੇ ਓ, ਸੰਜੋਗ ਜੋਰਾਵਰ ਏ।