ਸੁਭੱਦਾਂ ਦੀ ਸੱਸ ਨੇ ਕਿਹਾ—ਨੀ ! ਤੂੰ ਅਜੇ ਚਰਖਾ ਨਹੀਂ ਚੁੱਕਿਆ ? ਉੱਤੋਂ ਰਾਤ ਹੋਣ ਆਈ ਏ ; ਚੌਂਕੇ ਚੁੱਲ੍ਹੇ ਦੀ ਸਾਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲੈਣੀ ? ਸੂਰਜ ਉੱਤੋਂ ਘਰੋਣ ਲੱਗਾ ਏ । ਵੇਖੋ ! ਨੀ ਤੇਰੇ ਗਾਉਣੇ ਮੁੱਕਦੇ ਨਹੀਂ, ਜੋ ਹਰ ਵੇਲੇ ਰੂੰ ਨੂੰ ਛੋਹੀ ਰੱਖਨੀ ਏ', ਉੱਠ ਤੇ ਚੁੱਕ ਚਰਖਾ।
ਇੱਥੇ ਬਹੁਤ ਚਰ ਚਰ ਨਾ ਕਰ, ਪੈਸੇ ਦੇ ਕੇ ਤੁਰਦਾ ਹੋ ; ਮੈਂ ਹੋਰ ਇੱਕ ਧੇਲਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਦੇਣਾ।
ਪਿੱਛੇ ਜੇਹੇ ਕੁਲਵੰਤ ਦੀ ਧੀ ਆਈ ਸੀ, ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਘਰ ਆਈ ਸੀ। ਮੈਂ ਦੋ ਰੁਪਏ ਤੇ ਇੱਕ ਫਰਾਕ ਦੇ ਦਿੱਤੀ। ਜੇ ਨਾਂ ਦੇਂਦੀ ਤਾਂ ਉਂਜ ਸ਼ਰੀਕੇ ਵਿੱਚ ਚਰਚਾ ਹੁੰਦੀ।
ਕੌੜੀ—ਇਹਦੀ ਤਾਰੇ ਤੋੜਨੀ ਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣਦੇ ਹੋ, ਇਹ ਤੇ ਘੜੀ ਨੂੰ ਕਹਿ ਦੇਵੇਗੀ ਪਈ ਮੈਂ ਇਹਨੂੰ ਮਾਰਿਆ ਏ। ਸਭਦਾਂ-ਤੇ ਇਹ ਝੂਠ ਏ ਮਾਂ ਜੀ ! ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਕਹਿੰਦੀ, ਸੋਟੇ ਕੋਲੋਂ ਪੁੱਛੋ ਭਾਈਆ ਜੀ । ਕੌੜੀ--ਲਓ ਵੇਖੋ ! ਵੇਖੋ !! ਹਾਇ ਤੈਨੂੰ ਚਰਜ ਆ ਜਾਏ, ਉਹੀਉ ਗੱਲ ਕੀਤੀ ਉ ! ਸੱਚ ਮੁੱਚ ਈ ਕਹਿ ਦਿੱਤਾ ਈ।
ਸਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਦੇ ਚਰਨ ਧੋ ਕੇ ਪੀਣੇ ਚਾਹੀਦੇ ਹਨ।
ਅਸਤੀਫ਼ਾ ਮੈਂ ਦੇ ਚੁੱਕਿਆ ਹਾਂ। ਇਮਤਿਹਾਨ ਖ਼ਤਮ ਹੁੰਦਿਆਂ ਹੀ ਤੁਹਾਡੀ ਸੇਵਾ ਵਿੱਚ ਹਾਜ਼ਰ ਹੋ ਕੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਤੁਹਾਡੇ ਚਰਨਾਂ ਤੇ ਸੁੱਟ ਦਿਆਂਗਾ। ਤੁਸੀਂ ਜਿਸ ਕੰਮ ਲਈ ਵੀ ਚਾਹੋਗੇ ਇਸ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਵਰਤ ਲੈਣਾ।
ਕੌੜੀ- ਸੁਣਾ ਬੀਬਾ ! ਮਾਂ ਰਾਜ਼ੀ ਉ, ਪਿਉ ਰਾਜ਼ੀ ਉਂ, ਤੂੰ ਤਗੜਾ ਏਂ ? ਪਰਮਾਨੰਦ- ਜੀ ਹਾਂ । ਤੁਹਾਡੇ ਚਰਨਾਂ ਦੇ ਪਰਤਾਪ ਨਾਲ ਸਭ ਰਾਜੀ ਨੇ।
ਸਾਡੀ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਬਸਰ ਨਹੀਂ ਆ ਸਕਦੀ; ਤੁਸਾਂ ਸੱਤਾਂ ਪੱਤਨਾਂ ਦਾ ਪਾਣੀ ਪੀਤਾ ਹੋਇਆ, ਸਾਨੂੰ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਾ ਆਉਂਦੀ ਹੋਈ, ਤੁਸਾਂ ਗੱਲ ਗੱਲ ਵਿੱਚ ਸਾਨੂੰ ਚਰਾ ਕੱਢਣਾ ਹੋਇਆ।
ਕੰਮ ਵਾਹ ਵਾਹ ਰਿੜ੍ਹ ਪਿਆ ਸੀ, ਪਰ ਉਸ ਬਦਨੀਤ ਨੇ ਚਲਦੀ ਗੱਡੀ ਵਿੱਚ ਆਣ ਰੋੜਾ ਅਟਕਾਇਆ ਹੈ ਕਿ ਜੀ, ਤੁਹਾਡੇ ਪਾਸ ਲਾਈਸੈਂਸ ਨਹੀਂ।
ਚੜੇ ਚੜੰਦੇ ਵੱਡੇ ਸੂਰਮੇ ਭੁਈਂ ਨਈਂ ਦੇ ਸਾਂਈ।
ਖ਼ਾਸ ਕਰਕੇ ਜਦ ਧਰਮ ਚੰਦ ਨੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰੋਂ ਵਾਪਸ ਮੁੜ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਇਹ ਤਸੱਲੀ ਦਿਵਾਈ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਨੇ ਲਾਲਾ ਦੇਵ ਰਾਜ ਨੂੰ ਵਸੀਅਤ ਬਦਲਣ ਲਈ ਵੀ ਕਿਸੇ ਹੱਦ ਤੱਕ ਰਜ਼ਾਮੰਦ ਕਰ ਲਿਆ ਹੈ ਤਾਂ ਪੂਰਨ ਚੰਦ ਦਾ ਢਹਿੰਦਾ ਦਿਲ, ਇੱਕ ਵਾਰੀ ਫੇਰ ਚੜ੍ਹਦੀ ਕਲਾ ਵਿੱਚ ਆ ਗਿਆ ਹੈ।
ਜਦੋਂ ਮੌਕਿਆ ਆ ਬਣੇ ਕਿ ਰਜ਼ਾ ਮੰਨਣੀ ਹੈ, ਤਦ ਸੁਰਤ ਉਸੇ ਸੁਖ ਵਿੱਚ ਚੜ੍ਹਦੀ ਕਲਾ ਵਿੱਚ ਰਹੇ ਤੇ ਜੋ ਸਿਰ ਆ ਬਣੀ ਹੈ ਉਸ ਤੇ ਕਹੋ, ‘ਤੇਰੀ ਰਜ਼ਾ’।